πυρ·καϊά ou πυρ·καιά, ᾶς (ἡ) :
   I combustion, d’où :
      1 bûcher, IL. 7, 428, 431 ; 23, 228, 250, etc. ; EUR. Suppl. 1207 ; ARSTT. H.A. 9, 1, 20 ;
      2 incendie, HDT. 2, 66 ; DÉM. 627, 22 (loi) ; fig. flamme de l’amour, ANTH. 7, 217 ;
      3 ruines d’un incendie, DS. 16, 45 ;
   II olivier sauvage né de troncs à demi brûlés, LYS. 110, 24.

➳ Trisyll. πυρκαιά, EUR. l. c. ; ion. πυρκαϊή, IL. ANTH. ll. cc.

Étym. π. καίω.

Ep. and Ion. πυρκαϊή, ἡ ; trisyll. πυρκαιά E. Supp. 1207; (< καίω) : — funeral pyre, νεκροὺς πυρκαϊῆς ἐπενήνεον Il. 7.428; πυρκαϊὴ ἐμαραίνετο 23.228; κατὰ πυρκαϊὴν σβέσαν αἴθοπι οἴνῳ quenched the burning pyre, ib. 250; πυρκαιὰς νεκρῶν E. l.c. ; χλωρίωνι, ὃν… μυθολογοῦσι γενέσθαι ἐκ πυρκαϊᾶς Arist. HA 609b10.
conflagration, πυρκαϊῆς γινομένης Hdt. 2.66, cf. Arist. Mu. 400a29 (pl.); arson, Lex ap. D. 23.22; πυρκαϊᾶς γραφή, δικάζειν, Poll. 8.40, 117. metaph, flame of love, δι’ ὅσης ἤλθετε πυρκαϊῆς AP 7.217 (Asclep.).
burnt ruins, D.S. 16.45.
olive-tree which has been burnt down to the stump, and grows up again a wild olive, Lys. 7.24 (s.v.l.).

ἡ, ep. u. ion. πυρκαϊή, bei Eur. auch dreisilbig πυρκαιά, eine Stelle, wo Feuer angezündet ist, wie πυρά ; bes. Scheiterhaufen, zum Verbrennen der Leichen, νεκροὺς πυρκαϊῆς ἐπενήνεον, Il. 7.428, 23.258 u. öfter ; ἑπτὰ πυρκαϊὰς νεκρῶν, Eur. Suppl. 1206 ; folgde Dichter, wie Add. 5 (VII.305); Bass. 9 (VII.386); u. in späterer Prosa, wie Luc. merc.cond. 18 ; πυρκαϊὰ μεγάλη ἐξανίσταται, Tox. 61 ; das angezündete Feuer, die Feuersbrunst, Her. 2.66.
Bei Lys. 7.24, ἐπίστασθε γὰρ ἐν τῷ πεδίῳ πολλὰς μορίας οὔσας καὶ πυρκαϊὰς ἐν τοῖς ἄλλοις τοῖς ἐμοῖς χωρίοις, wird erklärt : aus abgebrannten Stämmen wild wieder ausschlagende Oelbäume.
[Das erste α, der Analogie nach lang, s. Lobeck Phryn. 523, findet sich nur kurz gebraucht, wie es auch nicht anders in den Hexameter ging.]