ᾶς (ἡ) [ῠ]
      1 bûcher, IL. 1, 52 ; 4, 99, etc. ; PD. N. 9, 86 ; SOPH. Tr. 1254, etc. ; PLAT. Rsp. 391 b, etc. ;
      2 autel pour les sacrifices, HDT. 7, 167 ; EUR. Ion 1258, etc. ; d’où feu qui brûle sur cet autel, HDT. 2, 39 ;
      3 p. ext. amas de matières combustibles, faisceau de torches, etc. DS. 17, 36.

➳ Épq. et ion. πυρή, IL. HDT. ll. cc.

Étym. πῦρ.

ῶν (τὰ) pl. dε πῦρ.

ᾶς, Ep. and Ion. πυρή, ῆς, ἡ, (< πῦρ) funeral-pyre, πυραὶ νεκύων καίοντο θαμειαί Il. 1.52, etc. ; πυρῆς ἐπιβάντ’ ἀλεγεινῆς 4.99, etc. ; ἐν δὲ πυρῇ ὑπάτῃ νεκρὸν θέσαν 23.165, 24.787, cf. Pi. N. 9.24, S. Tr. 1254, etc. ; ποίησαν δὲ πυρὴν ἑκατόμπεδον Il. 23.164; πυρὴν νῆσαι, συννῆσαι, to raise one, Hdt. 1.50, 86; πυρῆς ἁμμένης ibid. ; τινὰ πυρᾷ κέαντες S. El. 757; σκῦλα πρὸς πυρὰν ἐμὴν κόμιζε Id. Ph. 1432; ἐπὶ τῇ π. κείμενος Pl. R. 614b; αἱ τῶν ζωγρηθέντων σφαγαὶ εἰς τὴν π. ib. 391b.
mound raised on the place of the pyre, tumulus, Pi. I. 8 (7).63, S. El. 901, E. Hec. 386, IT 26.
altar for burnt sacrifice, Hdt. 7.167, E. Ion 1258 (troch.); ἑρκεῖος π. Id. Tr. 483; fire burning thereon, dub.l. in Hdt. 2.39.
burning mass, ib. 107, Zos. 2.13; λαμπάδων π.
a mass of burning torches, D.S. 17.36.

ῶν, τά, watch-fires, in Hom. only nom. and acc., καίωμεν πυρὰ πολλά Il. 8.509, cf. 554, 9.77, 10.12; ἐκκαύσαντες π. Hdt. 4.134; πύρ’ αἴθει(ν) prob. for πυραίθει(ν) in E. Rh. 41 (lyr.), 78, 823 (lyr.) and for πύραιθεῖν (sic) in Call. Fr. 1.13 P. ; πυρὰ δαίεται E. Rh. 136 (lyr.); ὡς… ᾐσθάνοντό τὰ πυρὰ… φανέντα the beacon-fires, Th. 8.102; π. κατασβεννύναι X. An. 6.3.25; dat., ἐπιτυγχάνει πυροῖς ἐρήμοις ib. 7.2.18, cf. Cyr. 4.2.16; of volcanic fires, Arist. Mir. 833a1; πυρά… εὔδηλα πᾶσι Scymn. 258; metaph, δῆμος π. ἐς τὸν Τίβεριν πολλὰ ἐνέβαλε D.C. 55.13. (A sg. πυρόν is cited by Hdn. Gr. 2.944, but rejected by Eust. 729.63; the accent, as well as dat. πυροῖς, shows that πυρά does not belong to πῦρ.)

ἡ, ep. u. ion. πυρή, die Stelle, wo Feuer angezündet wird ; bes. Scheiterhaufen, zum Verbrennen der Leichen, πυραὶ νεκύων καίοντο θαμειαί, Il. 1.52 ; πυρῆς ἐπιβάντ' ἀλεγεινῆς, 4.99, u. öfter ; παρὰ πυρὰν τάφον τε, Pind. I. 7.57, vgl. Ol. 6.15, N. 9.24 ; ὡς ἐς πυράν μεθῇς, Soph. Trach. 1244, vgl. El. 889, u. öfter ; Eur. öfter ; πυρὰν νήειν, Ar. Lys. 269 ; in Prosa ; πυρὴν συννῆσαι, einen Scheiterhaufen aufschichten, Her. 1.88 ; ἅπτειν, ihn anzünden, 1.186 ; ἐπὶ τῇ πυρᾷ κείμενος, Plat. Rep. X.614c. – Auch Opferherd, Altar zu Brandopfern, Eur. Tr. 483, Ion 1258 ; Her. 7.167 ; u. das darauf brennende Feuer, 2.39 ; Plut. Mar. 22. – Uebh. Feuerhaufen, Feuermasse, πυρὰ λαμπάδων, ein Haufen brennender Fackeln, DS. 17.36.

πυρά, -ᾶς, ἡ
(< πῦρ) [in LXX: Jdth.7:5, Wis.17:6, al. ;]
a fire: Act.28:2-3.†
(AS)