ή, όν, litt. qui se blottit ou se cache, d’où humble ; p. ext. :
      1 pauvre, mendiant, OD. 14, 400 ; 18, 1 ; joint à ἀλήμων, OD. 19, 74 ; à ἀλαλήμενος, OD. 21, 327 ; cf. HÉS. O. 26 ; HDT. 3, 14 ; au fém. NT. Marc. 5, 3 ; Luc. 6, 20, etc. ; p. ext. pauvre en, dépourvu de, gén. ANTH. 9, 258 ;
      2 qui concerne un mendiant, de mendiant, SOPH. O.C. 751.

• Cp. -ότερος, TIMOCL. (ATH. 223 c), ou -ίστερος, AR. Ach. 425 ; • Sup. -ότατος, ANTH. 10, 50.

➳ Fém. -ός, ESCHL. Ag. 1274 ; SOPH. O.C. 751.

Étym. p.-ê. pré-grec ; autrement R. indo-europ. *pteh₂-(k)-, se blottir ; cf. πτώσσω, πτήσσω.

ή, όν, also ός, όν A. Ag. 1274, S. OC 444, 751 : — beggar, Od. 14.400, 18.1, Hdt. 3.14, etc. ; πρὸς γὰρ Διός εἰσιν ἅπαντες ξεῖνοί τε πτωχοί τε Od. 6.208, cf. 17.475; πτωχὸς πτωχῷ φθονέει Hes. Op. 26; π. ἀνὴρ ἀλαλήμενος ἐλθών Od. 21.327; π. καὶ ἀλήμονες ἄνδρες 19.74; πτωχοὺς ἀλᾶσθαι E. Med. 515; πτωχοῦ βίος ζῆν ἐστιν μηδὲν ἔχοντα, τοῦ δὲ πένητος ζῆν φειδόμενον Ar. Pl. 552; prov., πτωχοῦ πήρη οὐ πίμπλαται Call. Fr. 360; πτωχή beggar-woman, Ath. 10.453a (so πτωχός (fem.), S. OC 444); χήρα πτωχή Ev. Marc. 12.42. metaph, οἱ π. τῷ πνεύματι Ev. Matt. 5.3, cf. Ev. Luc. 6.20. as Adj., beggarly, πτωχῷ διαίτῃ S. OC 751; π. στοιχεῖα Ep. Gal. 4.9; c. gen., beggared of, poor in, [πηγὴ] π. νυμφῶν AP 9.258 (Antiphan.). Comp. πτωχότερος Timocl. 6.10; prov., π. κίγκλου ΄as poor as a church mouse΄, Men. 221; irreg. πτωχίστερος Ar. Ach. 425; Sup. πτωχότατος AP 10.50 (Pall.). Adv. -χῶς poorly, scantily, ἠροτρία π. μέν, ἀλλ’ ἀναγκαίως Babr. 55.2.

ή, όν, auch 2 Endgn, Soph. (s. unten), bettelarm, gew. subst., der Bettler, eigtl. (von πτώσσω) der sich duckt od. bückt ; Od. 14.400, 17.366 u. öfter ; Hes. O. 26 ; Her. 3.14 ; auch πτωχὸς ἀνήρ, ein Bettelmann, Od. 21.327 ; sie stehen wie die ξένοι unter dem Schutze des Zeus, 6.208, 14.58, 17.475 ; ἀγύρτρια πτωχὸς τάλαινα, Aesch. Ag. 1247 ; πτωχὸς ἀντὶ πλουσίου, Soph. O.R. 455, u. öfter, der auch πτωχῷ διαίτῃ O.C. 755 vrbdt, erbetteltes Brot ; πτωχοὺς παῖδας, Eur. Med. 515 ; u. in Prosa, z.B. Ggstz von πλούσιος Plat. Theaet. 175 a.
• Adv., Babr. 55.2. – neben dem regelmäßigen Kompar. u. superl., den erst Spätere haben, πτωχότατος, Pallad. 113 (X.50), auch πτωχίστερος, Ar. Ach. 400.

πτωχός, -ή, -όν
(< πτώσσω, to crouch, cower), [in LXX for עָנִי, דַּל, רָשׁ, etc. ;]
of one who crouches and cowers, hence,
__1. as subst., a beggar: Luk.14:13, 21 16:20, 22.
__2. As adj.,
__(a) prop., beggarly: metaph., στοιχεῖα, Gal.4:9 (see Lft., in l);
__(b) in broader sense (opp. to πλούσιος), poor: Mat.11:5 19:21 26:9, 11, Mrk.10:21 12:42-43 14:5, 7, Luk.4:18 7:22 18:22 19:8 21:3, Jhn.12:5-6, 8 13:29, Rom.15:26, 2Co.6:10, Gal.2:10, Jas.2:2-3, 6, Rev.13:16; π. τ. κόσμῳ, Jas.2:5; metaph., Luk.6:20, Rev.3:17; π. τ. πνεύματι, Mat.5:3.†
SYN.: πένης, q.v (AS)