ή, όν :
      1 qui concerne les cas, t. de gr. SEXT. M. 8, 84 ; DL. 7, 58 ;
      2 qui a des cas, p. opp. à ἄπτωτος, D. THR. 634, 11 ; TRIPHIOD. 32 ; DYSC. Pron. 269 c, 293 a, etc.

Étym. πτωτός.

ή, όν, (< πτῶσις) capable of inflexion, ἄρθρον ἐστὶ στοιχεῖον λόγου π. Diog. Bab. Stoic. 3.214; ὄνομά ἐστι μέρος λόγου π. D.T. 634.11, cf. A.D. Pron. 9.5, al. ; τὸ π. τὸ 'Σωκράτης' the case-form Σ., S.E. M. 8.84; connected with cases, π. σχῆμα, when several cases of the same Noun follow one another, Simp. in Cat. 359.9. Adv. -κῶς, ἀντωνυμίαι κάτωθεν μὲν π. κινοῦνται ἄνωθεν δὲ προσωπικῶς Choerob. in Theod. 2.418 H.
Math., πτωτικόν, τό, special case of a problem, Papp. 850.19, al.

einen Casus betreffend, zum Casus gehörig, Gramm.