πτολί·πορθος, ος, ον [ῐ] destructeur de villes, en parl. d’Arès, IL. 20, 152 ; HÉS. Th. 936 ; d’Ulysse, IL. 2, 278, etc. ; d’Ajax, IL. 2, 728 ; d’Achille, IL. 15, 77, etc. ; de combats, PD. O. 8, 46 ; SIM. fr. 188, t. 3, p. 516 Poet. lyr. gr. Bgk.

Étym. πτ. πέρθω.

ον, (< πέρθω) sacking or wasting cities, epith. of Ares, Il. 20.152, Hes. Th. 936; of Odysseus and Oïleus, Il. 2.278, 728; of Achilles, 15.77, etc. ; also of Heracles, Tab. Defix. in Stud.Ital. 2 (1922).394 (Cret., iv/iii BC); π. μάχαι Pi. O. 8.35; πτολίπορθον στίχα Μήδων Epigr. ap. D.S. 11.14; — also πτολιπόρθης, ου, ὁ, A. Ag. 472 (lyr.); as pr. n. of a son of Odysseus, Paus. 8.12.6; — the form πολίπορθος never occurs, for πτολίπορθ’ (voc.) is rightly restored in A. Ag. 783 (lyr.); cf. πτόλις.

Städte zerstörend, der Städteeroberer, -zerstörer ; Oileus, Il. 2.728 ; Ἐνυώ, 5.333 ; Ares, 20.152 ; oft vom Achilleus, u. in der Od. vom Odysseus ; Pind. vrbdt πτολιπόρθοις ἐν μάχαις, Ol. 8.35.