ή, όν :
      1 qui vole, en parl. d’oiseaux, ESCHL. Pr. 1022, etc. ; SOPH. Ph. 955, etc. ; de traits, SOPH. Ph. 166 ; EUR. H.f. 179 ; d’un char, PLAT. Phædr. 246 e ; de l’amour, EUR. Hipp. 1275, etc. ; τὰ πτηνά, ESCHL. Ch. 591 ; SOPH. Aj. 168, etc. ; PLAT. Leg. 823 b, etc. les volatiles, les oiseaux ; en parl. de songes, EUR. I.T. 571 ; de paroles, EUR. Or. 1176 ; en mauv. part, càd. vain, léger, PLAT. Leg. 717 c ;
      2 qui est en état de voler, EUR. Tr. 147.

➳ Fém. -ός, PLAT. Prot. 320 e. Dor. πτανός [ᾱ] PD. fr. 74, 3 ; SOPH. Ph. 1146.

Étym. πέτομαι.

ή, όν, Dor. πτανός, ά, όν ; also ός, όν Pl. Prt. 320e; (< πτῆναι, πέτομαι) : — flying, winged, Διὸς π. κύων, i.e. eagle, A. Pr. 1022, cf. Ag. 136 (lyr.); π. ὄφις Id. Eu. 181; ὄρνις, οἰωνός, S. Ph. 955, Ant. 1082; Ἔρως, ἵπποι, E. Hipp. 1275 (lyr.), IT 193 (lyr.); ἅρμα Pl. Phdr. 246e; also of arrows, π. ἰοί S. Ph. 166 (anap.); βέλη E. HF 179; π. φυγή, of birds, Pl. Prt. 320e. τὰ π.
winged creatures, birds, A. Ch. 591 (lyr.), S. Aj. 168 (anap.), E. Ion 504 (lyr.), etc. ; πτηνὸν ὀρνίθων γένος Ar. Av. 1707; πτηνῶν γένη Id. Th. 46; opp. τὰ πεζά, Pl. Smp. 207a; opp. τὰ πεζά and τὰ πλωτά, Arist. HA 488a1, cf. 542a23; hence πταναὶ θῆραι the pursuit of winged game, S. Ph. 1146 (lyr.); ἡ[θήρα] τῶν π. Pl. Lg. 823b; of young birds, fledged, E. Tr. 146 (lyr.).
swift-footed, παρδάλεις, κάμηλοι, Lib. Ep. 219.5, 1402.3. metaph, πτηνοὶ μῦθοι, Homer΄s ἔπεα πτερόεντα, E. Or. 1176; but κοῦφοι καὶ π. λόγοι fleeting, idle words, Pl. Lg. 717d; π. ὄνειροι E. IT 571; πτηνὰς διώκεις ἐλπίδας fleeting hopes, Id. Fr. 271. πτανὰ ἰσχύς soaring, aspiring strength, Pi. Fr. 107.3.

befiedert ; Διὸς κύων ἀετός, Aesch. Prom. 1024, vgl. Ag. 134, Ch. 584 ; ὄφις, Eum. 172 ; πέλεια, ὄρνις, Soph. Aj. 140 (wie Ar. Av. 1084, Eur. Troad. 148) Phil. 943 ; οἰωνός, Ant. 1082 ; auch substantivisch, der Vogel, πτηνῶν ἀγέλαι, Aj. 168 ; ἰοί, Phil. 166 ; dah. θῆραι, 1031 ; oft bei Eur., πτηνὸς κῶμος πελειῶν Ion 1196, πτηνοῖσι μύθοις Or. 1176 (wie die πτερόεντα ἔπη des Hom.); auch βέλη, Herc.Fur. 179 ; πτανὸν ὄνειρον, Phoen. 1539 ; πτηνὸν ὀρνίθων γένος, Ar. Av. 1705 ; in Prosa : Ggstz von πεζός, Plat. Polit. 264e ; Symp. 207b, vgl. Luc. Halc. 7 ; auch übertr. κούφων καὶ πτηνῶν λόγων, flüchtig, Legg. IV.717c ; Ax. 366a.

πτηνός, -ή, -όν
(< πέτομαι), [in Aq.: Job.5:7 * ;]
winged; as subst., π., birds: 1Co.15:39.†
(AS)