πτερο·φόρος, ος, ον, qui porte des ailes, ailé, ESCHL. Ag. 1147 ; EUR. Or. 317 ; AR. Av. 1757 ; fig. en parl. de la foudre, AR. Av. 1714 ; ὁ πτ. PLUT. Oth. 4, courrier impérial chez les Romains.

Étym. πτ. φέρω.

ον, feathered, winged, δέμας A. Ag. 1147 (lyr.); θεαί E. Or. 317 (lyr.); φῦλα the feathered tribes, Ar. Av. 1757 (lyr.); metaph, π. Διὸς βέλος the winged bolt of Zeus, ib. 1714. under the Roman Emperors, as Subst., courier, Plu. Oth. 4; cf. πτεροφόρας II. πτεροφόρου, gen. sg. of this or of πτεροφόρας, dub.sens. in PCair. Zen. 512 (iii BC).

Flügel tragend, geflügelt ; δέμας, Aesch. Ag. 1118 ; Eur. Or. 317, Hel. 166, Διὸς βέλος, der Blitz, Ar. Av. 1712 ; φῦλα, die Vögel, Av. 1757. – Als subst. Flügelträger, eine Art ägyptischer Priester, VLL.
Bei Plut. Oth. 4 eine Art von Eilboten.