πρόσ·ορος, ος, ον :
      1 limitrophe de, dat. HDT. 2, 12, 18, etc. ; XÉN. Cyr. 6, 1, 17 ; DC. 36, 36 ;
      2 confiné dans la solitude, solitaire, SOPH. Ph. 691.

➳ Ion. πρόσουρος, SOPH. HDT. ll. cc.

Étym. π. ὅρος.

ον, Ion. πρόσουρος Hdt. (v. infr.), once in S., Ph. 691 : — adjoining, bordering on, Αἰγύπτου τὰ πρόσουρα Λιβύῃ Hdt. 2.18, cf. 3.97, 102; τῇ Ἀραβίῃ, π. ἐούσῃ (sc. τῇ Αἰγύπτῳ) Id. 2.12; X. in Att. form, τὰ πρόσορα Cyr. 6.1.17, cf. D.C. 36.53, Poll. 1.177, etc. ; — in S. l.c., ἵν’ αὐτὸς ἦν πρόσουρος οὐκ ἔχων βάσιν, πρόσουρον shd. be read.

ion. πρόσουρος, angrenzend, benachbart, τινί, Her. 2.12, 18, 3.97, 102, 5.49 ; auch Soph. Phil. 686 hat die ion. Form πρόσουρος ; Xen. Cyr. 6.1.17 u. A.