πρόσ·γειος, ος, ον :
   I voisin de la terre :
      1 p. opp. aux astres, T. LOCR. 96 d ; ZÉNON (DL. 7, 145) ;
      2 p. opp. à la mer, ARSTT. H.A. 8, 13, 2, etc. ; en parl. de poissons, qui vit près de la terre, p. opp. à πελάγιος, ARSTT. H.A. 4, 1, 26, etc. ;
   II qui reste près de la terre, humble, bas, joint à ταπεινός, LUC. Prom. 1.

➳ Dor. Sup. προτιγειότατος, T. LOCR. l. c.

Étym. π. γῆ.

Dor. ποτίγειος, ον, (< γέα, γῆ) near the earth, of the moon, ποτιγειοτάτα Ti.Locr. 96d, cf. Stoic. 2.196 (Comp.); -ότερος, of a planet, Arist. Mu. 392a16, cf. Cleom. 2.6 (Sup.); προσγειότατος ἡμῖν ὁ καρκίνος Porph. Antr. 21; προσγειόταται πτήσεις Ph. 2.114, cf. Plu. 2.727f; ψυχαί Ph. 1.641; τὰ π.
mundane things, opp. μετάρσια, Placit. 3.8.2; ἡ π. περὶ τὸν ἀέρα ταχυτής Porph. ap. Eus. PE 3.11.
keeping inshore, of fish, opp. πελάγιος, Arist. HA 525a15, 598a2; οἱ π. τόποι τῆς θαλάσσης ib. 598a7; τὰ π. ib. 597a17; of islands, Id. Mete. 368b33; of sea-plants, Thphr. HP 4.6.2, Dsc. 4.179 (Comp.).
near the ground, ταπεινὸς καὶ π. Luc. Prom. 1.

1) an der Erde, niedrig, auch der Erdkugel nahe, σελάνα ποτιγειοτάτα ἐστίν, Tim.Locr. 96d ; Zeno bei Diog.L. 7.145 ; neben ταπεινός, Luc. Prom. 1.
2) nahe am Lande, ἐκ τῶν προσγείων εἰς τὸ πέλαγος, Arist. H.A. 8.14.