προκός (ἡ) faon de biche, ou plutôt chevreuil, OD. 17, 295 ; ARSTT. H.A. 2, 15, 9, etc. ; fig. en parl. d’un être craintif, ARCHIL. 187 (cf. προκάς).

Étym. apparenté à περκνός.

gen. προκός, ἡ, roe deer, Cervus capreolus, αἶγας ἐπ’ ἀγροτέρας ἠδὲ πρόκας ἠδὲ λαγωούς Od. 17.295; coupled with ἔλαφος by Arist. HA 506a22, 515b34, PA 676b27, Dionys., Ath. and Philet. ap. Sch. A.R. 2.279; but expld. as τὸ τέκνον τῆς δορκάδος by Sch. Nic. Th. 578, cf. Sch. Od. l.c. ; — also προκάς. metaph, coward, Archil. 188.

ἡ, auch ὁ, ein hirschartiges Tier, wie δορκάς, wahrscheinlich das Reh ; Od. 17.295, wo Jünglinge mit Hunden wilde Ziegen, πρόκας u. Hasen hetzen ; Arist. H.A. 2.15, part.anim. 4.2 nennt es neben ἔλαφος. Andere Erkl. s. noch Schol. Ap.Rh. 2.279. S. auch προκάς.