ου, adj. m. :
      1 qui est au premier rang, qui combat au premier rang contre, dat. IL. 7, 75, 116, 136, etc. ; abs. IL. 5, 533, etc. OD. 14, 493, etc. ;
      2 p. suite, qui est le premier, d’où subst. ὁ πρ. chef, ESCHL. Ag. 200, etc. ; SOPH. O.R. 660, O.C. 884 ; EUR. Tr. 31.

Étym. πρό.

ὁ, (< πρό) foremost man, in Hom. always = πρόμαχος, Il. 15.293, Od. 11.493, al. ; π. ἀνήρ Il. 5.533; π. τινί opposed to another in the front rank, 7.75, 116, 22.85; later, generally, chief, A. Ag. 200 (lyr.), 410 (lyr.); Ἀχαιῶν… πρόμοι Id. Eu. 399; γᾶς πρόμοι S. OC 884 (lyr.); στρατιῆς π. AP 7.233 (Apollonid.); Ἀθηναίων E. Tr. 31; τῶν Πανελλήνων πρόμῳ Κίμωνι prob. in Cratin. 1; πάντων θεῶν θεὸς π., of the sun, S. OT 660 (lyr.), cf. Epigr.Gr. 361 (Phrygia); ἰατρῶν π. prob. ib. 352 (Claudiopolis). The forms πρόμνος, A. Supp. 904 (lyr.), and πράμος, Ar. Th. 50, are corrupt.

ὁ, der Vorderste ; bei Hom. = πρόμαχος, Vorkämpfer, τινί, Jemandem als Vorkämpfer gegenüberstehend, Il. 7.75, 116 ; πρόμος ἀνήρ, 5.533 ; übh. der Erste, Vorsteher, Anführer, Aesch. Ag. 193 ; Ἀχαιῶν ἄκτορές τε καὶ πρόμοι, Eum. 377 ; ἰὼ γᾶς πρόμοι, Soph. O.C. 888 ; Helios heißt ὁ πάντων θεῶν θεὸς πρόμος, O.R. 661, Ἀθηναίων Θησεῖδαι πρόμοι, Eur. Troad. 31, u. öfter ; sp.D.: ἑτάρων πρόμος ἵστατο, er stellte sich seinen Gefährten voran, Ap.Rh. 2.21 ; στρατίης πρόμος, Apollnds. 12 (VII.233).