προ·ωθέω-ῶ (f. -ωθήσω et -ώσω ; ao. προέωσα) pousser en avant, d’où faire avancer, pousser, XÉN. Cyn. 10, 10 ; PLAT. Phæd. 84 d ; ARSTT. H.A. 9, 6, 1 ; avec ἐπί et l’acc. CHRYSIPP. (PLUT. M. 450 c).

➳ Part. ao. προώσας, p. contr. πρώσας, ANTH. 12, 206 ; LUC. As. 9, 10.

aor. προέωσα, contr. part. πρώσας Hp. Nat. Mul. 3, AP 12.206 (Strat.), Luc. Asin. 9; imper. πρῶσον prob. in Hsch. : — push forward, propel, Pl. Phd. 84d (metaph), Arist. HA 611b32, al., Agatharch. 5, PPetr. 2 p. 59 (iii BC); βιαίως π. τινὰ ἐπί τι Chrysipp. Stoic. 3.95; π. αὑτόν rush on, X. Cyn. 10.10. simply, push, ὀπίσω Hp. Mul. 1.69, cf. 2.145, Herod.Med. in Rh.Mus. 58.106 (Pass.), Antyll. ap. Orib. 46.27.6; κάτω Hp. Nat. Mul. l.c. thrust forward, sens. obsc., Luc. l.c. Pass., to be pushed forward, Thphr. HP 3.6.2; τὸ στῆθος ἔξω προεωθεῖτο, in tetanus, Aristid. Or. 49 (25).17.

(ὠθέω), vorwärts oder nach vorn stoßen, Plat. Phaed. 84d u. Folgde ; ἐπὶ τὸ πολὺ προωθεῖται ὁ χοῦς, Pol. 4.41.3 ; Luc. pro lapsu 16 ; – auch ein Fechterausdruck ; πρώσας = προώσας Strat. 48 (XII.206), wie Luc. Asin. 10.