ῆς (ἡ) :
      1 embouchure d’un fleuve, d’ord. au plur. IL. 17, 263 ; OD. 5, 453, etc. ; au sg. HÉS. O. 759 ;
      2 bord de la mer, inondé par la marée, OD. 11, 242 ;
      3 promontoire, ARCHESTR. (ATH. 314 e).

Étym. προχέω.

ἡ, (< προχέω) poet. noun, almost always pl., outpouring, i.e.
mouth, of a river, ἐπὶ προχοῇσι διϊπετέος ποταμοῖο Il. 17.263; ἐς ποταμοῦ προχοάς Od. 5.453; ἐν προχοῇς ποταμοῦ 11.242; ἐν προχοῇς… Ὠκεανοῖο 20.65; Τριτωνίδος ἐν προχοαῖς λίμνας Pi. P. 4.20, cf. Anacr. 28 codd., B. 6.3, A. Supp. 1025 (lyr.), Ar. Nu. 272, Theoc. Chius in FHG ii 86, Call. Fr. 480, etc. ; θερμαῖς ὕδατος μαλακοῦ π. A. Fr. 192.8 (anap.); ὕδατος προχοὰς χειμερίους AP 9.147 (Antag.); sg. is dub.l. in Hes. Op. 757; προχοὴ τῶν ὑδάτων discharge of amniotic fluid, Cat.Cod.Astr. 8(4).127.
overflow, flood, A.R. 4.271 (pl.). = πρόχωσις, promontory, Archestr. Fr. 40 codd. Ath. (sed leg. προβολαῖσι).
libations, IG 14.1595, Porph. Marc. 23, Epigr.Gr. 312.16 (Smyrna).

ἡ, der Erguß, Ausfluß eines Stromes ; ἐπὶ προχοῇσι διϊπετέος ποταμοῖο, Il. 17.263 ; ἐς ποταμοῦ προχοάς, Od. 5.453 ; 11.242, 20.65 ; immer im plur., wie H.h. Apoll. 383 u. Pind. ἐν προχοαῖς λίμνης, P. 4.20 ; Aesch. Suppl. 1005 ; Νείλου, Ar. Nub. 273 ; sp.D., wie Theocr. 4.31 ; Antiphan. 7 (IX.258); πέδιλον ἐνισχόμενον προχοῇσιν, Ap.Rh. 1.11, wo der Schol. erkl. οἱ τόποι, καθ' οὓς οἱ ποταμοὶ συμβάλλονται τῇ θαλάσσῃ ; – im sing. Hes. O. 759 ; – Νείλου πενταπόροις προχοαῖς, Dion.Per. 301.