ας (ἡ) :
   I chant d’accord avec, d’où :
      1 chant pour accompagner la lyre, CRITIAS 48 ;
      2 c. προσφώνησις, ESCHL. fr. 339 Dind. ;
   II accent prosodique, particul. :
      1 accent tonique, PLAT. Rsp. 399 a ; ARSTT. Soph. el. 23, 1 ; Poet. 25, 18 ;
      2 tout ce qui sert à accentuer le langage (aspiration, accent prosodique des syllabes, apostrophe, etc.) ARSTT. Soph. el. 21, etc.

Étym. προσῳδός.

ἡ, (< ᾠδή) song sung to instrumental music, = ᾠδὴ πρὸς κιθάραν, Critias 57, cf. Choerob. in Sch. D.T. p. 124 H., Hsch., Phot., etc. = προσφώνησις 1, A. Fr. 299.
variation in pitch of the speaking voice, φθόγγοι καὶ π. tones and voice-modulations, Pl. R. 399a.
pronunciation of a syllable on a certain pitch, Arist. SE 166b1, 177b3 (where Uhlig ad D.T. (index) cj. ὀρός for ὅρος, cf. infr. 3), Po. 1461a22; τὸ δασύνειν ἢ ψιλοῦν ἢ ταῖς π. ἑτέρως τῆς συνηθείας ἐκφέρειν Phld. Rh. 1.155S., cf. Str. 9.2.20, D.H. Comp. 11, 19, Plu. 2.439d, Hermog. Stat. 2; ἀναγνωστέον κατὰ προσῳδίαν D.T. 629.15; Dionysius… Thrax… tres [prosodias]… tradidit…, βαρεῖαν ὀξεῖαν περισπωμένην Gramm. Lat. iv p. 529 K. ; prosodiam ibi esse dicimus ubi aut sursum est aut deorsum, ib. p. 531 K. ; περὶ καθολικῆς π., title of work by Hdn. Gr., Hdn. Gr. 2.924. more generally, to include other normally unwritten differences of pronunciation, viz. quantity and breathing, οὐ δύο μόνον ὑπειλήφασιν εἶναι προσῳδίας γραμματικῶν παῖδες, τήν τε μακρὰν καὶ βραχεῖαν, ἀλλὰ καὶ ὀξεῖαν βαρεῖαν περισπωμένην δασεῖαν ψιλήν S.E. M. 1.113, cf. Theon. Prog. 13, Choerob. in Sch. D.T. p. 124 H. ; so Gal. 14.583, 591 understands Arist. SE 177b3. written marks indicating the above differences of pronunciation, αὐτὸς ὁ χαρακτὴρ τῶν τόνων καὶ τῶν χρόνων καὶ τῶν πνευμάτων, οἷον ′ ` ^ ˘ – ^{ͱ ┤}, Choerob. l.c. improperly of the πάθη (cf. πάθος IV. 2c), Id. ib. p. 125 H.

ἡ, eigentl. der Zugesang, Nebengesang ; der Ton od. Accent einer Silbe, die Betonung ; φθόγγους τε καὶ προσῳδίας, Plat. Rep. III.399a. Auch das Tonzeichen selbst, ὀξεῖα, βαρεῖα, περισπωμένη, Gravis, Acutus, Circumflex, Gramm., die aber unter diesem Namen auch die übrigen über den Wörtern stehenden Zeichen einbegreifen, welche die Aussprache mit bestimmen, wie Spiritus, Apostroph, Hypodiastole u. die Zeichen für Länge und Kürze. – Die Lehre von der Betonung der Silben, u. später die Lehre von der Silbenmessung.