προσ·χρῄζω :
      1 avoir en outre besoin de, gén. SOPH. Ph. 1055 ;
      2 p. suite, demander en outre : τινός, HDT. 5, 11 et 18, qqe ch. ; avec un inf. SOPH. O.R. 1155, O.C. 1168, demander à, chercher à, etc. ; avec un acc. dépendant d’un inf. s.-e. ESCHL. Pr. 641, 787 ; SOPH. O.C. 520, 1160, 1202 ; avec un gén. de pers. et un inf. : τινὸς πείθεσθαί τινι, HDT. 8, 140, demander à qqn d’obéir à un autre ou de suivre les conseils d’un autre.

➳ Ion. προσχρηΐζω, HDT. ll. cc.

Ion. προσχρηΐζω, require or desire besides, c. gen., τυραννίδος οὐδεμιῆς π. Hdt. 5.11, cf. 18; οὐδὲ σοῦ προσχρῄζομεν S. Ph. 1055; c. gen. pers. et inf., προσχρηΐζω ὑμέων πείθεσθαι Μαρδονίῳ I request you to listen to him, Hdt. 8.140. β’ ; c. inf. only, τί προσχρῄζων μαθεῖν ; S. OT 1155, cf. OC 1168; in poetry with inf. understood, πᾶν ὅπερ προσχρῄζετε (sc. πυθέσθαι) πεύσεσθε A. Pr. 641, cf. 787, S. OC 520, 1160, 1202.

ion. προσχρηΐζω, noch dazu oder obendrein bedürfen, begehren, verlangen ; πᾶν, ὅπερ προσχρῄζετε, πεύσεσθε, Aesch. Prom. 644, vgl. 789 ; τί προσχρῄζων μαθεῖν ; Soph. O.R. 1155, vgl. O.C. 1162, 1170 ; τινός, Phil. 1044 ; mit dem gen. der Sache, Her. 5.11, 18 ; auch mit dem gen. der Person, προσχρηΐζω ὑμέων πείθεσθαι μαρδονίῳ, ich bitte euch noch dazu, dem M. zu gehorchen, 8.140.2 ; Sp.