προσ·τήκω (seul. pf. intr. προστέτηκα) se fondre, se consumer, SOPH. Tr. 836 ; fig. avec le dat. PLUT. M. 524 d, 600 c ; EL. V.H. 3, 31, etc. ; au pass. (ao.2 προσετάκην) [ᾰ] se fondre sur, se consumer sur, acc. SOPH. Tr. 833.

➳ Part. pf. dor. προστετακώς [ᾱ] SOPH. Tr. 836.

dazu schmelzen, fest anschmelzen, anheften ; πλευρὰ προστακέντος ἰοῦ, Soph. Tr. 833 ; u. so im perf. act., δεινοτάτῳ μὲν ὕδρας προστετακὼς φάσματι, 837, wo der Schol. erkl. προσκεκολλημένος τῷ ἰῷ τῆς ὕδρας ; u. so auch Suid. προστέτηκε, προσκεκόλληται. Auch in sp. Prosa, wie Luc. Catapl. 14 ; Plut.