προσ·πτύω :intr. cracher sur, dat. TH. Char. 19 ; LUC. D. mort. 20, 2 ; acc. LUC. Conv. 33 ; τῇ ὄψει, DL. 2, 75 ; πρὸς τὸ πρόσωπον, HYPÉR. (POLL. 8, 76) cracher à la figure ; fig. càd. mépriser, dat. EPIC. (ATH. 547 a) ; PLUT. M. 1088 b ; abs. PLUT. Luc. 18, etc.

➳ Fut. προσπτύσομαι, LUC. D. mort. 20, 2.

fut. -πτύσω, but -πτύσομαι Luc. DMort. 20.2 : — spit upon, τινι Thphr. Char. 19.11, Luc. l.c., etc. ; π. τῇ ὄψει in his face, D.L. 2.75; πρὸς τὸ πρόσωπον Hyp. Fr. 98; rarely c. acc., π. τὸν Ζηνόθεμιν Luc. Symp. 33, cf. Plu. Luc. 18; abs., Id. Phoc. 36; — Pass., οἱ προσεπτυσμένοι ὑπὸ τῆς πτυάδος Philum. Ven. 16.4. metaph, π. τῷ καλῷ Epicur. Fr. 512; ταῖς ἐκ πολυτελείας ἡδοναῖς ib. 181. trans., spit forth, ἰόν Hierocl. p. 13A. ; [τὴν γλῶτταν] αὐτῷ D.L. 9.59; τὸ σωμάτιον ὅλον προσπτύσας τινὶ ἀπελθεῖν Arr. Epict. 3.24.71.

(πτύω), anspucken, τινί, Luc. Asin. 56 ; Plut. Lucull. 18 ; auch übertr., ταῖς τοῦ σώματος ἡδοναῖς, non posse 3 ; vgl. πρ. τῷ καλῷ καὶ τοῖς κενῶς αὐτὸ θαυμάζουσιν, Epicur. bei Ath. XII.547a.