ή, όν ou προσποίητος, ος, ον, feint, simulé, PLAT. Lys. 222 a ; DÉM. 1334 fin ; ARSTT. Virt. et vit. 7, 2 ; adv. προσποιητά, BABR. 103, 5 ; 106, 17, par feinte.

➳ προσποίητος, ος, ον, DIN. 110, 34.

Étym. vb. de προσποιέω.

όν, or ή, όν Demarat. ap. Plu. 2.309d, or προσποίητος : — taken to oneself, assumed, affected, pretended, ἐραστής Pl. Ly. 222a; ἔχθραι D. 58.39; ἡ π. καλοκἀγαθία Din. 3.18; φιλανθρωπία Arist. VV 1251b3; φυγή Demarat. l.c. Adv. -ητῶς or -ήτως, opp. τῷ ὄντι, Pl. Tht. 174d, cf. D.C. 44.47, etc. ; neut. pl. προσποιητά as Adv., Babr. 103.5, 106.17.
to be adopted, Stoic. 1.57.

od. προσποίητος, angenommen, erheuchelt, nachgeahmt ; Ggstz γνήσιος, Plat. Lys. 222a ; οὐ προσποιήτως, ἀλλὰ τῷ ὄντι γελῶν, Theaet. 1744 ; Dem. u. Sp., wie Dion.Hal. 6.70 ; – υἱός, ein angenommener, adoptierter Sohn.