προσ·πνέω :
   I intr. souffler ou s’exhaler vers ou sur : τινι, LUC. Am. 12, sur qqn ; impers. προσπνεῖ μοι κρεῶν, il me vient une odeur de viandes, AR. Ran. 338 ;
   II tr.
      1 souffler, envoyer un souffle de : fig. δεῖμα, SOPH. 310, souffler la crainte ; ἔρωτας, THCR. Idyl. 17, 52, inspirer l’amour ;
      2 t. de gr., aspirer, marquer de l’esprit rude, SÉLEUC. (ATH. 398 b) ; DYSC. Synt. 144, 32.

➳ Poét. προσπνείω, THCR. Idyl. l. c.

poet. προσπνείω Theoc. 17.52; fut. -πνεύσομαι : — blow or breathe upon, inspire, ἔρωτας l.c. ; τῷ σώματι ζωήν Hierocl. in CA 26 p. 478M. ; — Pass., to be blown upon, προσπνείσθω τόπος ἀπὸ βορρᾶ Gp. 2.27.1. intr., blow to or over, τόποις Thphr. Vent. 27; ἡμῖν… π. αὖραι Luc. Am. 12; impers., c. gen., ὡς ἡδύ μοι προσέπνευσε χοιρείων κρεῶν a sweet savour of pork is wafted to me, Ar. Ra. 338.
Gramm., pronounce with the rough breathing, A.D. Pron. 55.23; — Pass., Id. Synt. 141.4, Seleuc. ap. Ath. 9.398b.

(πνέω), anblasen, anwehen, προσπνεῖ μοι κρεῶν, sc. ὀσμή, Ar. Ran. 338.
Bei den Gramm. = mit dem spiritus asper schreiben, aussprechen, z.B. Ath. IX.398b ; Apoll.Dysc. synt. p. 141.