προσ·πέτομαι (f. προσπτήσομαι, ao. προσέπτην) voler auprès de ou vers, avec πρός et l’acc. ARSTT. H.A. 8, 3, 7 ; fig. avec le dat. ESCHL. Pr. 555, etc. ; XÉN. Mem. 3, 11, 5 ; avec l’acc. ESCHL. Pr. 115.

fut. -πτήσομαι ; aor. -επτάμην [α], but poet. also with aor. Act. προσέπτην (v. infr.) : — fly to or towards, πόθεν προσέπτανθ’ (-έπτονθ’ Dawes) οἱ βομβαύλιοι ; Ar. Ach. 865; πρός τι Arist. HA 593a8; ἐάν τίς σοι φίλος ὥσπερ μυῖα πρόσπτηται X. Mem. 3.11.5. generally, come upon one suddenly, come over one, ὀδμὰ προσέπτα μ’ ἀφεγγής A. Pr. 115 (lyr.); μέλος προσέπτα μοι music stole over my sense, ib. 555 (lyr.); of evil, misfortune, etc., τίς… ἀρχὴ τοῦ κακοῦ προσέπτατο ; S. Aj. 282, cf. A. Pr. 644, E. Alc. 421.

(πέτομαι), hinzufliegen, zufliegen, plötzlich, unerwartet zukommen ; τίς ἀχώ, τίς ὀδμὰ προσέπτα μ' ἀφεγγής ; Aesch. Prom. 115 ; μέλος, 554, es kam mir plötzlich zu Ohren ; προσέπτατο, 647 ; τίς γάρ ποτ' ἀρχὴ τοῦ κακοῦ προσέπτατο, Soph. Aj. 275 ; Sp. bildeten dazu auch den aor. προσεπετάσθην, wie Ath. IX.395a, wo v.l. ist προπετασθείσης ἐκ τοῦ πελάγους περιστερᾶς.