προσ·πάθεια, ας (ἡ) [πᾰ] passion pour, penchant, DICÉARQ. p. 142, 143 Fuhr ; CLÉM. 128 ; particul. assentiment donné à ce qui est vraisemblable, SEXT. P. 1, 230.

Étym. π. πάθος.

ἡ, passionate attachment, πρός τι γένος ἀκρασίας Dicaearch. 1.10; defined as ἐπιθυμία δεδουλωμένη, Andronic. Rhod. p. 572 M. ; written προσπαθία, Phld. D. 1.14 (pl.); ἄνευ προσκλίσεως καὶ προσπαθείας S.E. P. 1.230; γενομένους ἐν π. Heraclit. Incred. 16; προσπαθείας <ἕνεκα> Zos.Alch. p. 118 B. in later Philos., clinging of the soul to the body and its passions, Porph. Sent. 28; ἡ πρὸς τὸ σῶμα π. ib. 29; ἡ θνητὴ π. Hierocl. in CA 3 p. 425M., cf. M.Ant 12.3.

ἡ, Leidenschaft für eine Person oder Sache, leidenschaftliche Zuneigung zu Etwas, πρός τινα oder πρός τι, Sp., neben πρόσκλισις S.Emp. pyrrh. 1.230.
Bei den Akademikern der dem Wahrscheinlichen erteilte Beifall.