προσ·ουρέω-ῶ (impf. -εούρουν, f. -ουρήσομαι) pisser contre ou sur, dat. DÉM. 1257, 18 ; ARSTT. Mir. 146, etc. ; fig. AR. Ran. 95.

make water upon, προσεούρουν [τινί] D. 54.4, cf. Arist. Mir. 845a33, Thphr. Fr. 175; metaph, π. τῇ τραγῳδίᾳ trifle with it, Ar. Ra. 95, cf. Porph. Abst. 3.14.

(οὐρέω), anpissen ; προσεούρουν, Dem. 54.4 ; DL. 6.46 ; τινί, Babr. 48.7 ; komisch sagt Ar. Ran. 95 ἢν μόνον χορὸν λάβῃ ἅπαξ προσουρήσαντα τῇ τραγῳδίᾳ, wo wir etwa sagen könnten »die Tragödie notzüchtigen« (Droysen »wenn er die Tragödie angegeilt«), und der Schol., es von οὖρος ableitend, fälschlich εὐθυδρομήσαντα, εὐδοκιμήσαντα erklärt, aber auch das Richtigere gibt, τὸ βραχύν τινα χρόνον διατρίψαντα καὶ τῶν αὐτῶν λήρων ἐκχέαντα τῇ τραγωδίᾳ. Es bildet den Gegensatz zu γόνιμος ποιητής.