ή, όν, dont on se sert pour nommer : πρ. ὄνομα :
      1 nom commun, DH. Comp. 2, etc. ;
      2 prénom, p. opp. au nom (τὸ συγγενικόν) DH. 3, 65, 70 ; 4, 1 ;
      3 surnom, PLUT. Mar. 1.

Étym. προσήγορος.

ή, όν, of or for addressing, π. ὄνομα, = Lat. praenomen, opp. nomen (τὸ συγγενικόν), D.H. 3.65, 4.1; also, = cognomen, Plu. Mar. 1.
Gramm., τὰ π.
appellatives, opp. τὰ ὀνοματικά, D.H. Comp. 2, etc. ; ὄνομα κύριον ἢ π. A.D. Adv. 120.23, cf. D.T. 636.9; τὰ ἁπλᾶ π. Hermog. Stat. 1; περὶ τῶν π., title of work by Chrysippus, D.L. 7.192. Adv. -κῶς by one΄s common name, Ph. 1.150; τὰ π. 'ἄρμενα' καλούμενα vulgarly called ΄tackle΄, Gal. 18(2).717.

1) anredend, begrüßend.
2) benennend, τὸ π. ὄνομα, Zunamen, Dion.Hal. 3.65.