ας (ἡ) :
      1 action d’adresser la parole à, de saluer, DL. 3, 98 ; PLUT. M. 709 a ;
      2 action d’appeler par son nom, d’où dénomination, nom, ISOCR. Antid. § 303 ; DÉM. 72, 1 ; ARSTT. Categ. 5, 30, etc. ; particul. t. de gr. nom appellatif ou commun, ZÉNON (DL. 7, 58) ; DH. Amm. 2, 11.

Étym. προσήγορος.

ἡ, friendly greeting, familiarity, Plu. 2.709b, D.L. 3.98.
addressing, ἡ κατὰ τοὔνομα π. Arist. Cat. 1a13; τῷ σχήματι τῆς π. ib. 3b14; hence, appellation, name, Isoc. 15.284, Com.Adesp. 143, D. 6.25, Arist. Pol. 1275a6, Thphr. HP 3.3.6, Plb. 3.49.5, D.H. Comp. 26, D.S. 16.50, Quint. Inst. 1.4.21; title, ἡ τοῦ ἄρχοντος π. IG2². 1110.
Gramm., common noun, Zeno Stoic. 1.19, D.H. Amm. 2.11, etc. ; but ἡ π. ὡς εἶδος τῷ ὀνόματι ὑποβέβληται D.T. 634.6.

ἡ, die Anrede, das Grüßen, Poll. 5.137 ; bes. die Tröstung, Sp. – Die Benennung, der Name, οὐχ ὁρᾶτε Φίλιππον ἀλλοτριωτάτας ταύτῃ (τῇ ἐλευθερίᾳ) καὶ τὰς προσηγορίας ἔχοντα ; nämlich βασιλεύς, τύραννος, Dem. 6.25, u. öfter.
Bei den Grammatikern nomen appellativum im Ggstz des proprium, DL. 7.58.