impers. v. προσδέω².

impers. zu προσδέομαι, es ist noch dazu nötig, es fehlt noch dazu, τινί τινος ; λύπης τί προσδεῖ σε, Eur. Herc.Fur. 90 (v.l. προσδεῖς); Thuc. 1.68, 3.13 ; εἴ τινος ἔτι προσδεῖ τῇ ξυγκράσει, Plat. Phil. 64b ; Rep. VI.504c u. öfter ; οὐκέτι προσδεῖ ἐρέσθαι, Symp. 205a ; Xen. An. 3.2.34 ; προσδεῖ ἀνδρῶν ἡμῖν, Cyr. 2.1.7, u. öfter ; Dem. unterscheidet es von ἐνδεῖ, wenn er sagt οὐδενὸς ὑμῖν προσδεῖ πόρου, εἰ δὲ μή, προσδεῖ, μᾶλλον δ' ἅπαντος ἐνδεῖ τοῦ πόρου, 1.19 ; Sp., wie Pol., ὑμῖν ὑπομνήσεως μόνον, παρακλήσεως δ' οὐ προσδεῖ 3.109.7 ; auch τοῦτο προσδεῖ λόγου, 3.58.1.