*προσ·έρω (seul. aux temps suiv. : f. προσερῶ, pf. προσείρηκα ; pass. f. προσρηθήσομαι, ao. προσερρήθην, pf. προσείρημαι) c. προσαγορεύω ou προσεῖπον :
      1 adresser la parole à, acc. EUR. Alc. 1005, etc. ; particul. saluer, PLAT. Phæd. 60 a ; adorer une divinité, HDT. 5, 72 ;
      2 appeler d’un nom : τινά, PLAT. Rsp. 463 a, etc. ou τι, PLAT. Tim. 31 a, qqn ou qqe ch. ; au pass. PLAT. Pol. 259 b, etc.

➳ Fut. part. ion. προσερέων, HDT. l. c.