προ·οιμιάζω, ANTH. 1, 114, etc., d’ord. moy. προοιμιάζομαι par contr. att. φροιμιάζομαι (f. -άσομαι, ao. sans augm. προοιμιασάμην ou ἐφροιμιασάμην, pf. πεπροοιμίασμαι et πεφροιμίασμαι) faire un préambule, un exorde, ESCHL. Ag. 1354 ; XÉN. Mem. 4, 2, 4 ; PLAT. Leg. 723 c, etc. ; avec un rég. dire en manière d’exorde ou de préambule, acc. PLAT. Lach. 178 f ; EUR. I.T. 1162 ; avec un rég. de pers. : θεοὺς φρ. ESCHL. Eum. 20, commencer par invoquer les dieux ; au pass. être composé ou dit en forme de préambule, LUC. Nigr. 10.

➳ Ao. προοιμιασάμην, PLAT. Leg. 724 ; ἐφροιμιασάμην, ARSTT. Poet. 24, 14 ; pf. au sens pass. πεπροοιμίασμαι, LUC. Nigr. 10 ; πεφροιμίασμαι, ARSTT. Metaph. 2, 1, 5.

Étym. προοίμιον.