προ·καταρκτικός, ή, όν :
      1 qui est la cause première, le principe, le fondement, PLUT. M. 1056 b et d ; SEXT. P. 3, 16 ;
      2 préliminaire en forme de préface, RHÉT. ;
      3 t. de métr. : παιών, D. PHAL. § 21, péon commençant par une syllabe longue.

Étym. προκατάρχω.

ή, όν, initial, αἰτία ἡ εἱμαρμένη Chrysipp. Stoic. 2.292; τὰ π.
the immediate exciting causes of things, S.E. P. 3.16, cf. Dsc. Ther. Praef., etc. ; predisposing, αἰτία Sor. 2.4. παιὼν π. a paeon beginning with a long syllable (ˉ ˘ ˘ ˘), opp. καταληκτικός (˘ ˘ ˘ ˉ), Demetr. Eloc. 38, 39.
Rhet., prefatory, ἔννοιαι, νοήματα, Hermog. Id. 2.9; τὰ π. ib. 1.12.

ή, όν, vorher anfangend, τὰ πρ., die unmittelbare Veranlassung, Hippocr.; S.Emp. pyrrh. 3.16, Plut., παιών, der Päan mit vorangehender langer Silbe, im Ggstz von καταληκτικός, Demetr.Phal. 21.