προ·κατέχω (f. -καθέξω, ao.2 -κατέσχον, etc.) :
      1 tr. occuper auparavant (une ville, une hauteur, etc.) acc. THC. 4, 105 ; XÉN. Hell. 5, 4, 59 ; POL. 1, 51, 1, etc. ;
      2 intr. occuper le premier rang, être supérieur : τινί, POL. 27, 13, 7, en qqe ch. ;

Moy. tenir devant soi, acc. HH. Cer. 197.

hold or gain possession of beforehand, preoccupy, τὴν πόλιν Th. 4.105; τὸ ἄκρον X. HG 5.44.59; τὸν διάπλουν Plb. 1.61.1; τὰς παρόδους Plu. Nic. 26; διὰ τὸ προκατεσχῆσθαι φρουρᾷ [τὴν ἄκραν Plb. 8.31.1; simply, occupy, ὃν προκατεῖχε τόπον Ael. Tact. 25.7; — Med., hold down before oneself, προκατέσχετο χερσὶ καλύπτρην h.Cer. 197; metaph in Pass., to be prejudiced, π. εὐνοίᾳ Plb. 8.31.3, 27.4.9, cf. 9.31.2; διαβολαῖς Phalar. Ep. 56. Pass., to be predetermined, ὑφ’ ἑτέρας αἰτίας Diogenian. Epicur. 3.60. intr., to be superior, ταῖς ἡλικίαις καὶ ταῖς δόξαις Plb. 27.15.7; ἀγέλης to be leaders of the herd, of bulls, Jul. Or. 6.200d.

(ἔχω), vorhalten ; med., προκατέσχετο χερσὶ καλύπτρην, H.h. Cer. 197, sie hielt vor sich den Schleier herunter ; vorher einnehmen, besetzt haben, προκατασχεῖν τὴν πόλιν, Thuc. 4.105 ; διὰ τὸ προκατεσχῆσθαι φρουρᾷ τὴν ἄκραν, Pol. 8.33.1. – Wie προέχω, den Vorzug haben, übertreffen, οἱ προκατέχοντες ταῖς ἡλικίαις καὶ ταῖς δόξαις, Pol. 27.13.7.