προ·γνωστικός, ή, όν, qui concerne la connaissance de ce qui doit arriver, PLUT. M. 433 a ; τὸ προγνωστικόν, GEOP. 1, 2, signe précurseur, pronostic ; τὰ Προγνωστικά, les Pronostics, titre d’un ouvrage d’Hippocrate.

Étym. προγιγνώσκω.

ή, όν, foreknowing, prescient, δύναμις Ph. 1.659, 2.164; μόριον… τῆς ψυχῆς Plu. 2.433a; of persons, M.Ant 8.25; esp. of astrologers, Vett.Val. 37.28, al. ; c. gen., π. τῆς κινήσεως τῶν νοσημάτων Gal. 17(1).243; τὸ π.
a sign of the future, prognostic, Gp. 1.2 tit. ; προγνωστικόν, τό, name of a treatise by Hp. ; also title of work by Epicurus, D.L. 10.28; but προγνωστική, ἡ, name of an antidote, Damocr. ap. Gal. 14.134. Adv.-κῶς Gloss.

ή, όν, zum Vorherwissen, zum Voraussagen gehörig, Sp., wie Plut. de def. orac. 42 ; τὸ προγνωστικόν, Vorzeichen, Wahrzeichen der Zukunft.