προ·απόλλυμι (seul. pf. προαπόλωλα au sens intr.) succomber auparavant, DÉM. 50, 24 ;

Moy. προαπόλλυμαι, être détruit ou périr avant ; gén. LYS. 193, 3 ; abs. THC. 5, 61 ; 6, 77 ; ANT. 137, 20.

➳ Sbj. prés. pass. 3 sg. προαπολλύηται, PLAT. Phæd. 91 d.

aor. -ώλεσα, destroy first, [τὴν πόλιν] αἱ στάσεις ώλεσαν App. BC 4.14, cf. Plu. Phoc. 2. more freq. in Pass., with pf. -όλωλα, to be first destroyed, perish before or first, Antipho 5.67, Th. 5.61, 6.77; μὴ ἡ ψυχὴ προαπολλύηται (from -απολλύω) Pl. Phd. 91d; προαπόλωλεν τὸ ἐφ’ ὃ ἂν ἐκπλέωμεν D. 4.37; c. gen., ὀλίγῳ τῶν ἄλλων προαπολεῖσθαι Lys. 2.24.

[ῡ], (ὄλλυμι), vorher vernichten, u. med. vorher untergehen, sterben ; μὴ προαπόλωνται, Thuc. 5.61, vgl. 6.77 ; μὴ ἡ ψυχὴ προαπολλύηται, Plat. Phaed. 91d ; πρὶν τὴν πόλιν ὀνῆσαι προαπολόμενος, Rep. VI.496d ; Antiph. 5.67 ; ὀλίγῳ τῶν ἄλλων προαπολοῦνται, Lys. 2.24 ; προαπόλωλεν ἐφ' ἃ ἂν ἐκπλέωμεν, Dem. 4.37 ; Folgde.