ή, όν :
      1 qui choisit ou décide de son propre mouvement, ARSTT. Nic. 2, 6, 15 ; τὸ προαιρετικόν, PLUT. Cor. 32, la faculté de choisir, de décider, de vouloir ;
      2 p. suite, qui est porté de préférence à, gén. ARSTT. Nic. 5, 10, 8 ; POL. 2, 7, 9, etc.

Étym. προαιρέω.

ή, όν, inclined to prefer, deliberately choosing, τοῦ πλεονεκτεῖν Arist. Pol. 1266b37, cf. EN 1137b35; τῶν τοιούτων λόγων Id. Metaph. 1025a3. abs., purposive, concerned with purpose, ἔστιν ἄρα ἡ ἀρετὴ ἕξις π. Id. EN 1106b36; τῆς ψυχῆς τὸ πρακτικὸν καὶ π.
power of purposing, will, Plu. Cor. 32, etc. ; π. ἐνέργειαι Ph. 1.279; τὰ π., opp. τὰ ἀπροαίρετα, Arr. Epict. 2.10.8; π. κίνησις Gal. 5.520; π. νεῦρα motor nerves, Diagoras Cypr. ap. Erot. s.v. περόνας, Gal. 2.739. Adv. -κῶς of set purpose, φιλόδωρος Ph. 1.342, cf. Phld. Rh. 2.52S.

ή, όν, zum Vornehmen, Vorsatz, Willen gehörig, sich entschließend, wählend, wollend ; Ggstz von πρακτικός Arist. eth. 5.14, u. oft, u. Sp.; τὸ προαιρετικόν, Willenskraft, Plut. Coriol. 32. – Auch adv., Clem.Al.