(d’ord. seul. prés. et impf., rar. fut. πρέψω et ao. ἔπρεψα, pf. inus.) :
   I se faire remarquer, se distinguer : διὰ πάντων, IL. 12, 104, entre tous ; ou avec μετά et un dat. plur. OD. 8, 172 ; HÉS. Th. 92 ; πρ. τινί (particul. chez les Trag. : ἐσθῆτι καὶ κόσμῳ, EUR. Alc. 1050) ; cf. EUR. Alc. 512, etc. se distinguer par qqe ch. (surt. en parl. de vêtements : par ses vêtements et sa parure, etc.) ; en parl. d’un objet brillant, d’une lumière, etc. être apparent, sensible ou visible, éclater, PD. P. 10, 106 ; ESCHL. Sept. 372, Pers. 239 ; fig. ἐπί τοι πρέπει ὄμμασιν αἰδώς, HH. Cer. 214, la pudeur se montre dans ton regard ; p. anal. en parl. d’un cri, PD. N. 3, 110 ; ESCHL. Ag. 321 ; d’une odeur âcre et pénétrante, ESCHL. Ag. 1311 ;
   II annoncer par son extérieur, avoir l’air de, avec un inf. : τοῦδε γὰρ δράμημα φωτὸς Περσικὸν πρέπει μαθεῖν, ESCHL. Pers. 247, car cet homme qui accourt m’a bien l’air, autant qu’on en peut juger, d’un Perse ; ou avec ὡς et l’inf. : πρέπει ὡς τύραννος εἰσορᾶν, SOPH. El. 664, elle a bien l’air d’une reine ; avec ὥστε, EUR. Bacch. 118 ; avec un part. : ὁ φρυκτὸς ἀγγέλλων πρέπει, ESCHL. Ag. 30, le feu de broussailles annonce clairement, etc. ; avec double rég. : πρ. τινὶ εἶδος, PD. P. 2, 70, ou τινὶ μορφῇ, EUR. Bacch. 917, ressembler par les traits à qqn ; πρ. ταύρῳ δέμας, ESCHL. Suppl. 301, ressembler par le corps à un taureau ;
   III p. suite, avoir quelque rapport avec, convenir à :
      1 avec un suj. de chose, avec le dat. : θνατὰ θνατοῖσι πρέπει, PD. I. 5, 18, ce qui est mortel convient à des mortels ; τὸ σοφὸν μόνῳ θεῷ πρέπει, PLAT. Phædr. 278 d, la sagesse convient à la divinité seule ;
      2 rar. avec un suj. de pers. πρέπων ἔφυς πρὸ τῶνδε φωνεῖν, SOPH. O.R. 9, il convient que tu parles plutôt que ceux-ci ; ἀνδρὸς φίλου μᾶλλον ἢ πολεμίου εἶναι πρέποντος, PLUT. Popl. 17, homme plus digne d’être ami qu’ennemi ; Πομπήϊος πάνυ τοῖς ἔπεσι πρέπων, PLUT. Pomp. 72, Pompée auquel les vers étaient tout à fait appropriés ; avec ἐν et le dat. EUR. Her. 511 ; avec εἰς et l’acc. XÉN. Cyr. 2, 1, 24 ; ANTH. 6, 260 ; avec un part. ὅ τι γιγνόμενον ἂν πρέποι, PLAT. Epin. 976 c, ce qu’il conviendrait qu’il arrivât ; part. πρέπων, ουσα, ον, qui convient à, approprié à, avec le dat. PLAT. Rsp. 460 a ; ISOCR. 212 d, etc. ; par périphr. πρέπον εἶναι, convenir, c. πρέπειν : joint à ἁρμόττειν, PLAT. Gorg. 503 e ; rar. avec le gén. : πρέπον γέ τἂν ἦν δαίμονος τοὐμοῦ τόδε, SOPH. Aj. 534, c’eût été digne du dieu qui m’inspire ; abs. τὸ πρέπον, ce qui convient, la bienséance (lat. decorum) PLAT. Hipp. ma. 294 a ; κατὰ τὸ πρέπον, PLAT. Leg. 828 d, comme il convient ;
      3 impers. πρέπει, il convient ; abs. PLAT. Soph. 229 c ; avec un dat. XÉN. Hell. 4, 1, 37 ; avec l’inf. : οὐ κλαίειν πρέπει, ESCHL. Sept. 656, il ne convient pas de pleurer ; avec une prop. inf. PD. O. 2, 83 ; ESCHL. Suppl. 203 ; SOPH. Tr. 728 ; THC. 1, 86, etc. ; avec attraction : ἐμοὶ πρέποι ἂν ἐπιμελομένῳ (p. ἐπιμέλεσθαι) XÉN. Œc. 4, 1, il me conviendrait de m’occuper de, etc. ; avec un inf. s.-e. : τίσασθαι οὕτω ὡς ἐκείνους (s.-e. τίσασθαι) πρέπει, HDT. 4, 139, les punir comme il convient ; cf. HDT. 8, 68 ; ESCHL. Suppl. 195 ; PLAT. Prot. 312 b, etc.

Étym. R. indo-europ. *prep-, apparaître distinctement ; ou *k^wrep-, corps, forme ; cf. πραπίς, lat. corpus.

impf. ἔπρεπον, which were the tenses chiefly in use; fut. πρέψω A. Eu. 995 (anap.), Pl. Plt. 269c, 288c; aor. ἔπρεψα Id. Chrm. 158c; — prop. of impressions on the senses, on the eye, to be clearly seen, to be conspicuous among a number, ὁ δ’ ἔπρεπε καὶ διὰ πάντων Il. 12.104; μετὰ δὲ π. ἀγρομένοισιν Od. 8.172, Hes. Th. 92; to be distinguished in or by a thing, φάρεσιν μελαγχίμοις A. Ch. 12, cf. Th. 124 (lyr.), E. Alc. 512, 1050; π. παρηῒς φοινίοις ἀμυγμοῖς A. Ch. 24 (lyr.); shine forth, show itself, πειρῶντι χρυσὸς ἐν βασάνῳ π. Pi. P. 10.67; πανσέληνος ἐν σάκει π. A. Th. 390, cf. Pers. 239 (troch.), Ag. 389 (lyr.); πρέπουσά θ’ ὡς ἐν γραφαῖς ib. 242 (lyr.); ἐπί τοι πρέπει ὄμμασιν αἰδώς h.Cer. 214; Ζεὺς πρέπων δι’ αἰθέρος E. Hel. 216 (lyr.); sts. c. part., to be clearly seen as doing or being, ὁ φρυκτὸς ἀγγέλλων πρέπει A. Ag. 30; σπλάγχνα… πρέπουσ’ ἔχοντες ib. 1222, cf. Eu. 995 (anap.). on the ear, βοὰ π. the cry sounds loud and clear, Pi. N. 3.67, cf. A. Ag. 321. on the smell, to be strong or rank, ὅμοιος ἀτμὸς ὥσπερ ἐκ τάφου π. ib. 1311.
to be conspicuously like, resemble, π. τινὶ εἶδος to be like one in form, Pi. P. 2.38; πρέποντα… ταύρῳ δέμας A. Supp. 301; εἴ τι σῇ δοκεῖ πρέπειν γυναικί E. Alc. 1121; πρέπεις… θυγατέρων μορφὴν μιᾷ Id. Ba. 917; c. inf., τοῦδε γὰρ δράμημα φωτὸς Περσικὸν πρέπει μαθεῖν his running is like Persian to behold, A. Pers. 247, cf. Supp. 719; more freq. with ὡς or ὥστε, πρέπει ὡς τύραννος εἰσορᾶν S. El. 664; ὡς πένθιμος πρέπεις ὁρᾶν E. Supp. 1056; πρέπει γ’ ὥστε θὴρ ἄγραυλος φόβῃ Id. Ba. 1188 (lyr.).
to be conspicuously fitting, beseem, c. dat. pers., θνατὰ θνατοῖσι πρέπει Pi. I. 5 (4).16; τοῖς ὀλβίοις γε καὶ τὸ νικᾶσθαι πρέπει A. Ag. 941, cf. Pl. Chrm. 158c, etc. ; with Preps., ποῦ τάδ’ ἐν χρηστοῖς πρέπει· E. Heracl. 510; οἷα δὴ εἰς πλῆθος πρέπει X. Cyr. 2.1.24; c. part., ὅ τι γιγνόμενον ἂν πρέποι Pl. Epin. 976c, cf. Plt. 269c, 288c; πρέποι γὰρ ἂν (sc. λεχθεῖσα) Id. Sph. 219c. freq. in part., ὕμνοι πρέποντες γάμοις Id. R. 460a, etc. ; esp. in part. neut., πρέπον τε εἶναι καὶ ἁρμόττειν Id. Grg. 503e; ἤν τι ἄλλο π. δοκῇ εἶναι Th. 6.25; τὸ π. τῇ γραφῇ Plb. 2.40.3; rarely c. gen., π. ἦν δαίμονος τοὐμοῦ τόδε S. Aj. 534, cf. Plu. Caes. 14, Thom.Mag. p. 306R. ; τὸ π. that which is seemly, propriety, Pl. Hp. Ma. 294a; πρὸς τὸ μέτριον καὶ τὸ π. Id. Plt. 284e, etc. ; pl., πρέποντα πάσχειν Antipho 3.3.9; πρέποντα τῇ συγγενείᾳ ποιοῦντες Isoc. 10.23. rarely with personal subject, πρέπων ἔφυς πρὸ τῶνδε φωνεῖν art the fit person to…, S. OT 9; Πομπήϊος… πάνυ τοῖς ἔπεσι πρέπων suiting them, Plu. Pomp. 72, cf. Publ. 17. mostly impers., πρέπει it is fitting, both of outward circumstances and moral fitness, c. dat. pers. et inf., Hdt. 9.79, etc. ; οὐ πρέπει νῷν… δάσασθαι Pi. P. 4.147; πρέπει ἐσλοῖσιν ὑμνεῖσθαι Id. Fr. 121, cf. A. Ag. 483 (lyr.), E. Hipp. 115, etc. ; with inf. unexpressed, πρέπει γοῦν σοι [ἀποκρίνεσθαι] X. HG 4.1.37. c. acc. pers. et inf., πρέπει τὸν Αἰνησιδάμου ἐγκωμίων τε μελέων λυρᾶν τε τυγχανέμεν Pi. O. 2.46, cf. A. Supp. 203, S. Tr. 728, Th. 1.86, etc. c. inf. only, πρέπει γαρυέμεν Pi. N. 7.82, cf. P. 5.43, A. Th. 656, Ag. 636, etc. with inf. understood, an acc. may be subject, ἀπήλλαξαν οὕτω ὡς κείνους ἔπρεπε Hdt. 8.68. α΄, cf. A. Supp. 195, Pl. Prt. 312b; or object, τείσασθαι οὕτως, ὡς κείνους [τείσασθαι] πρέπει Hdt. 4.139; so with dat. of indirect object, Id. 8.114. trans., liken, τινί τι A. Ag. 1328 (ap. Phot.).

1) sich auszeichnen, hervorstechen, deutlich in die Augen fallen ; ὁ δ' ἔπρεπε καὶ διὰ πάντων, Il. 12.104, von Hektor, der durch Alle hindurch in die Augen fällt, μετ' ἀγρομένοισιν, Od. 8.172 ; Hes. Th. 92, sich auszeichnen woran, worin, μετὰ δ' ἔπρεπε γαστέρι μάργῃ, Od. 18.2. wo man gew. eine Tmesis von μεταπρέπω annimmt ; πειρῶντι χρυσὸς πρέπει, Pind. P. 10.67 ; auch βοὰ πρέπει, das Geschrei tönt laut und deutlich hervor, N. 3.67, vgl. Aesch. Ag. 312, λαμπρὰ δὲ πανσέληνος ἐν μέσῳ σάκει πρέπει, Spt. 372, vgl. Ag. 233, 378 ; ὁμήγυρις στείχει γυναικῶν φάρεσιν μελαγχίμοις πρέπουσα, Ch. 12, vgl. 18, 24 ; so auch ἐπί τοι πρέπει ὄμμασιν αἰδώς, aus den Augen leuchtet die keusche Zucht, H.h. Cer. 214 ; c. part., ὡς ὁ φρυκτὸς ἀγγέλλων πρέπει, Aesch. Ag. 30, er verkündet laut und deutlich, vgl. Eum. 949 ; auch von durchdringendem, scharfem Geruche, Ag. 1322.
2) ähnlich sein, εἶδος πρέπεν θυγατέρι, Pind. P. 2.38 ; πρέποντα βουθόρῳ ταύρῳ δέμας, Aesch. Suppl. 297 ; u. c. inf., aussehen, erscheinen wie Etwas, τοῦτο γὰρ δράμημα φωτὸς Περσικὸν πρέπει μαθεῖν, Pers. 243, dieses Mannes Lauf erscheint persisch anzusehen ; auch mit ὡς u. dem inf., πρέπει γὰρ ὡς τύραννος εἰσορᾷν, Soph. El. 654, d.i. er gleicht an Ansehen einem Herrscher ; ὡς πένθιμος πρέπεις ὁρᾷν, du erscheinst wie ein Betrübter anzusehen, Eur. Suppl. 1056. Zuweilen steht auch statt des inf. das partic. dabei, Schaefer Dion.Hal. C.V. 212. – Dah
3) entsprechen, passend, angemessen sein, τί χρῆμα κουρᾷ τῇδε πενθίμῳ πρέπει, welche Begebenheit paßt zu diesem Trauerhaar ? entspricht diesem Trauerzeichen ? Eur. Alc. 512, v.l. πρέπεις.
Am häufigsten impers. πρέπει, decet, es ziemt sich, schickt sich, ist angemessen, τὸν πρέπει τυγχανέμεν μελέων, Pind. Ol. 2.46 ; πρέπει ὑπαντιάσαι, P. 5.40 ; οὐ πρέπει ἄμμιν λύειν τείχη, Theogn. 235 ; οὔτε κλαίειν οὔτ' ὀδύρεσθαι πρέπει, Aesch. Spt. 638 ; τοῖς ὀλβίοις γε καὶ τὸ νικᾶσθαι πρέπει, Ag. 915 ; auch c. acc., ὡς ἐπήλυδας πρέπει, Suppl. 192 ; u. mit acc. c. inf., πρέπει κήρυκ' ἀπαγγέλλειν τορῶς ἕκαστα, Suppl. 909 ; ὁ πᾶς ἐμοί, ὁ πᾶς ἂν πρέποι παρὼν ἐννέπειν τάδε χρόνος, Soph. El. 1245 ; τῆς σε τυγχάνειν πρέπει, Trach. 725, u. öfter ; auch im partic., πρέπων ἔφυς πρὸ τῶνδε φωνεῖν, O.R. 9 ; ὡς πρέπει δούλοις λέγειν, Eur. Hipp. 115 ; ὀργὰς πρέπει θεοὺς οὐχ ὁμοιοῦσθαι βροτοῖς, Bacch. 1346 ; selten c. gen, πρέπον ἦν δαίμονος τοῦ 'μοῦ τόδε, war meines Dämons würdig, Soph. Aj. 534 ; Thuc. 3.59 ; welchen Gebrauch Thom.Mag. ausdrücklich auf das partic. einschränkt. Oft bei Her. auch mit Auslassung des inf., der aus dem Zusammenhange leicht zu ergänzen ist, τίσασθαι οὕτω, ὡς ἐκείνους πρέπει, sc. τίσασθαι, 4.139 ; ἀπήλλαξαν οὕτως, ὡς ἐκείνους πρέπει, sc. ἀπαλλάξαι, 8.68.1, vgl. 8.114 ; ὡς τὸν ἐλεύθερον πρέπει, Plat. Prot. 312b, sc. μανθάνειν ; τὸ ταῦτα διϊσχυρίσασθαι οὕτως ἔχειν οὐ πρέπει νοῦν ἔχοντι ἀνδρί, Phaed. 114d ; τοῖσδε δὴ πρέποι ἂν τοῦτο, Theaet. 146d ; u. umschrieben mit dem partic., ξενισθέντας οἷς ἦν πρέπον ξενίοις, Tim. 17b, u. öfter ; aber auch ὕμνοι πρέποντες τοῖς γιγνομένοις γάμοις, Rep. V.459e, δένδρων φυτεύσεις πρεπούσας ὕδασι Critia. 117a ; fut., πρέψει ὄνομα τινί, Polit. 288c ; aor., τὸ αἰσχυντηλὸν αὐτοῦ τῇ ἡλικίᾳ ἔπρεψεν, Charm. 158c ; πρέπειν εἰς πλῆθος, Xen. Cyr. 2.1.24 ; πρός τι, 5.3.47 ; Folgde : τὸ πρέπον, das Geziemende, Passende, Schickliche, Sp.; κατὰ τὸ πρέπον τῇ γραφῇ, Pol. 2.40.3 u. öfter ; πάνυ τοῖς ἔπεσι πρέπων ἐκείνοις, Plut. Pomp. 72.

πρέπω
[in LXX: Psa.93:5 (נָאָה pi.), etc. ;]
__1. to be clearly seen.
__2. to resemble.
__3. to be fitting or becoming, to suit: with dative, Heb.7:26, 1Ti.2:10, Tit.2:1; impers., with dative, Eph.5:3; id. before inf., Heb.2:10; πρέπον ἐστίν, with dative of person(s) and inf., Mat.3:15; with accusative and inf., 1Co.11:13 (see Bl., § 72, 5).†
(AS)