οῦ (τὸ) v. ποτός.

τό, das, was man trinkt, der Trank ; κρητῆρας ἐπεστέψαντο ποτοῖο, Il. 1.470 u. öfter ; ἄκρητον θεῖον ποτὸν ἐντὸς ἔχοντες, Od. 2.341 ; Aesch. Pers. 607, Eum. 665 ; übh. das Naß, Σπερχειὸς ἄρδει πεδίον εὐμενεῖ ποτῷ, Pers. 479 ; Soph. u. Eur. oft, ποτὸν κρηναῖον, Quelle, Soph. Phil. 21 ; vgl. Meineke Theocr. 13.46 ; u. in Prosa, σιτία καὶ ποτά, Plat. Prot. 334a u. öfter, wie Xen., vgl. An. 2.3.27, 7.1.33, Mem. 2.1.33 ; Folgde.