πολύ·φωνος, ος, ον [ῠ]
   I qui a beaucoup de sons, ARSTT. P.A. 2, 17, 4 ; PLUT. M. 973 c ; fig. :
      1 à la parole ou au rythme varié (p. opp. à μονότονος) DH. Comp. 16 ; STR. 149 ;
      2 qui parle beaucoup, bavard, PLUT. M. 715 a ;
   II à la voix forte ou retentissante, ARAT. 1002.

• Sup. -ότατος, DH. l. c.

Étym. π. φωνή.

ον, having many tones, ὄρνιθες Arist. PA 660a34; κίττα Plu. 2.973c, etc. ; neut. pl. as Adv., πολύφωνα κρῶξαι Arat. 1002.
having many voices, Βοιωτία ἕνεκα χρηστηρίων π. οὖσα Plu. 2.411e; loquacious, talkative, π. ὁ οἶνος ib. 715a, cf. Luc. Hist. Conscr. 4.
manifold in expression, of Homer, D.H. Comp. 16 (Sup.), Str. 3.2.12; τὸ π., of Plato, Stob. 2.7.3f; of Hyperides, πολυφωνότερος [τοῦ Δημοσθένους] Longin. 34.1.

vielstimmig, viel Töne hervorbringend ; von den Vögeln, Arist. part.anim. 2.17 ; Sp., wie Dion.Hal. u. DS