πολυ·πλανής, ής, ές [ᾰ]
      1 intr. qui erre de tous côtés, en parl. de pers. EUR. Hel. 204 ; agité, mobile, PLAT. Pol. 288 a ; PLUT. Crass. 29, ANTH. 6, 154 ;
      2 tr. qui fait errer de tous côtés, qui égare loin du droit chemin, MUS. 175 ; ANTH. 9, 134.

Étym. π. πλανάομαι.

ές, (< πλανάομαι) roaming far or long, ἐν ἁλὶ πολυπλανής (sc. Menelaus) E. Hel. 203 (lyr.); εἶδος κτημάτων π., opp. ἀπλανές, Pl. Plt. 288a; π. κισσός the straying ivy, AP 6.154 (Leon. or Gaet.); π. πορεία devious, Plu. Crass. 29; π. ἐν γράμμασι Id. 2.422d. Adv. -νῶς wandering in all directions, Hp. Oss. 12.
much-erring (or Act., leading much astray), Ἐλπὶς καὶ Τύχη AP 9.134; ἔπεα Musae. 175. [πλανης metri gr. in Opp. C. 4.358.]

ές, viel od. weit umherirrend, Eur. Hel. 204 ; rankend, κισσός, Leon.Tar. 30 (VI.154); in Prosa, Plat. Polit. 288a ; πορεία, Plut. Crass. 29. – Auch akt., viel verwirrend, in Irrtümer führend, Mus. 75 ; vgl. Jacobs AP p. 482.