ος, ον, qui protège la ville, EUR. Rhes. 822 ; particul. ép. de certains dieux ou déesses (Athèna, HDT. 1, 160 ; AR. Nub. 602, Av. 827, etc. ; Zeus, PLAT. Leg. 921 c, etc. ; les dieux en gén. ESCHL. Sept. 312, etc.).

➳ Ép. πολιήοχος, A.RH. 1, 312 ; dor. πολιάοχος [ᾱ] PD. O. 5, 24.

Étym. πόλις, ἔχω.

ον, (< πολιός) greyhaired, PLond. 1821.325.

ον, Ep. πολιήοχος, Dor. πολιάοχος (v. infr.), Lacon. πολιᾶχος IG 5(1).213.3 (Sparta, v BC); cf. πολισσοῦχος ; (ἔχω¹) : — protecting a city, ὦ π. κράτος E. Rh. 821 (lyr., codd., sed v. infr.); π. ἀρετά Isyll. 16; but mostly as epith. of the guardian deity of a city, Ἀθηναίη π. in Chios, Hdt. 1.160 (also in Attica, BCH 50.529 (Marathon, ii AD)); Παλλὰς π., at Athens, Ar. Eq. 581 (lyr.); Ἀθάνα π. Id. Nu. 602 (lyr.), cf. Av. 827; Παλλὰς πολιάοχος Pi. O. 5.10; π. θεοί A. Th. 312 (lyr.); δαίμονες ib. 822 (lyr.); Ζεὺς π. Pl. Lg. 921c; Ἀρτέμιδος πολιηόχου A.R. 1.312; π. Ἀλεξανδρείας, title of Diocletian, OGI 718.2 (Alexandria, iv AD); πολίοχος (elsewh. known as pr. n. Πολίοχος) shd. be read in E. Rh. 166, 821.

auch πολιήοχος u. dor. πολιάοχος, s. auch πολισσοῦχος, eine Stadt inne habend, bes. von den Schutzgottheiten einer Stadt, wie πολιεύς u. πολιάς ; ὦ πολιοῦχοι θεοί, Aesch. Spt. 294 ; Suppl. 997 ; Athene in Athen, Ar. Eq. 579, Nub. 592 ; so Ἀθηναίη πολιοῦχος bei den Chiern, Her. 1.160 ; Athene auch Agath. 60 (IX.154); Ζεύς, Plat. Legg. XI.921c ; auch κράτος, Eur. Rhes. 821.