ου (ὁ) :
      1 habitant d’une ville, citoyen, IL. 2, 806 ; SIM. fr. 137 (194) Bgk ; usuel dans HDT. 1, 37, etc. ; deux fois chez les Trag. ESCHL. Pers. 556 ; EUR. El. 119 ;
      2 concitoyen, HDT. 1, 37 etc.

➳ Dor. gén. pl. πολιατᾶν, PD. I. 1, 74. Ion. et poét. c. πολίτης.

εω, ὁ, Ep. and Ion. for πολίτης, citizen, Il. 2.806 (elsewh. Hom. uses the form πολίτης), Simon. 137, twice in Trag., A. Pers. 556, E. El. 119 (both lyr.); constantly in Hdt. (only in 1.96 codd. have πολιτέων) : — fellow-citizen, countryman, ib. 37, 120, al., cf. πολιάτας ; — fem. πολιῆτις, ιδος, A.R. 1.867; as Adj., ψάμαθοι πολιήτιδος ἀκτᾶς sands on my country΄s shore, E. Hipp. 1126 (lyr.).

ὁ, ion. u. poet. = πολίτης, Bürger ; Il. 2.806 u. Folgde, wie Aesch. Pers. 548, Eur. El. 119. Auch Bürger ein und derselben Stadt, Mitbürger, Landsmann, Her. 1.120 ; πολιήτης πολιήτῃ εὖ πρήσσοντι φθονέει, 7.237, öfter. S. πολιάτας.