πλημ·μελής, ής, ές, propr. qui est ou fait une fausse note, p. opp. à ἐμμελής, d’où contraire à la règle, défectueux, mauvais, EUR. Med. 306, etc. ; PLAT. Rsp. 451 b, etc. ; πλ. βίος, PLUT. M. 8 a, vie désordonnée ; en parl. de pers. PLAT. Leg. 731 d.

• Sup. πλημμελέστατος, PLAT. Leg. 689 b.

Étym. πλήν, μέλος.

ές, (< πλήν, μέλος) prop.
out of tune, opp. ἐμμελής, but in usage, metaph, faulty, erring, ὁ ἀκράτως… π. καὶ κακός Pl. Lg. 731d.
wrongful, outrageous, ἤν τι π. σε δρᾷ E. Hel. 1085; μὴ τί π. πάθῃς· Id. Med. 306; ἐάν τι πάθωμεν π. Pl. R. 451b; λίαν πλημμελὲς ἂν εἴη Arist. EN 1099b24, cf. Democr. 181, Pl. Cri. 43b, Sph. 243a; Sup., ἀμαθίαι πλημμελέσταται Id. Lg. 689b. Adv. -λῶς ib. 793c; κινούμενον π. καὶ ἀτάκτως wrongly, Id. Ti. 30a.

ές, eigtl. gegen die Tonweise, bes. beim Singen fehlend, falsch singend, im Ggstz von ἐμμελής. – Uebh. fehlend, sich vergehend ; ἤν τι πλημμελές σε δρᾷ, Eur. Hel. 1085, vgl. Med. 306 ; χαλεπὸν καὶ πλημμελὲς ἐπιτιμᾷν, Plat. Soph. 243a ; καὶ κακόν, Legg. V.731e, u. öfter ; κινούμενον πλημμελῶς καὶ ἀτάκτως, Tim. 30a, u. öfter ; παρὰ τοὺς νόμους, Din. 1.61 ; Dem. u. Folgde.