ου, adj. m. qui cherche à avoir plus que les autres ou plus qu’il ne doit, d’où :
      1 cupide, ambitieux, p. suite, arrogant, THC. 1, 40, etc. ; en parl. de choses : πλ. λόγος, HDT. 7, 158, discours intéressé ;
      2 qui profite de ses avantages sur, gén. : πλ. τῶν πολεμίων, XÉN. Cyr. 1, 6, 27, sur l’ennemi.

• Sup. πλεονεκτίστατος, XÉN. Mem. 1, 2, 12 (var. p. κλεπτίστατος).

Étym. πλεονεκτέω.

ου, ὁ, = ὁ πλέον ἔχων, one who has or claims more than his due, greedy, grasping, Th. 1.40, etc. ; as Adj. λόγος π.
a greedy, arrogant speech, Hdt. 7.158; Sup. πλεονεκτίστατος X. Mem. 1.2.12. ἐν παντὶ πλεονέκτην τῶν πολεμίων making gain from their losses, Id. Cyr. 1.6.27. metaph in Math., of τὸ ὑπερτελές, Iamb. in Nic. p. 32 P.

ὁ, der mehr haben will, der Habsüchtige, Eigennützige ; καὶ βίαιος, Thuc. 1.40 ; τῶν πολεμίων, Xen. Cyr. 1.6.27, der aus dem Unfalle des Feindes Vorteil zieht ; τῶν ἄλλων ἀφαιρούμενοι χρήματα, Mem. 1.5.3 ; καὶ δημαγωγικός, Pol. 15.21.1 ; dah. anmaßlich, λόγος, Her. 7.158 ; Sp. – Einen superl. πλεονεκτίστατος hat mit βιαιότατος vrbdn Xen. Mem. 1.2.12.

πλεονέκτης, -ου, ὁ
(< πλέον, ἔχω), [in LXX: Sir.14:9 * ;]
= ὁ θέλων πλέον ἔχειν (see MM, xx),
one desirous of having more, covetous: 1Co.5:10-11 6:10 Eph.5:5.†
(AS)