πιτνέω-ῶ, c. πίπτω (seul. prés. et impf.) PD. P. 8, 93.

(πίτνω), poet. Nebenform von πίπτω, gew. mit dem Nebenbegriff eines dauernden Fallens, also sinken, niedersinken ; πιτνεῖ χαμαί, Pind. P. 8.97 ; πένθος ἐπίτνει βαρύ, Ol. 2.25 ; ἐπειδὴ πιτνεῖ δόμος Δίκας, Aesch. Eum. 491 ; auch wie πίπτω übertr., ταραγμὸς ἐς φρένας πιτνεῖ, Ch. 1052 ; πιτνεῖ δ' ἐν ἐνύδρῳ τεύχει, Ag. 1099 ; βωμῷ πρὸς θεοδμήτῳ πιτνεῖ, Eur. Hec. 23 ; εἰς ἀγῶνα, Or. 1538 ; ἐπ' οὖδας, Med. 1095 ; οἷος κέλαδος ἐν δόμοις πιτνεῖ, Hipp. 576, vgl. Alc. 102, Troad. 463.