πιτνάω-ῶ (seul. 3 sg. impf. épq. πίτνα [ᾱ]) c. πίτνημι, IL. 21, 7.

u. πίτνημι, poet. Nebenform von πετάννυμι, ausbreiten ; ἠέρα δ' Ἥρη πίτνα πρόσθε βαθεῖαν, Il. 21.7 ; πιτνὰς εἰς ἐμὲ χεῖρας, Od. 11.392, die Arme gegen mich ausbreitend. Bei Pind. N. 5.11 schreibt Böckh πίτναν ἐς αἰθέρα χεῖρας, wo früher das med. πίτναντο stand ; θυμέλαι ἐπίτναντο χρυσήλατοι, Eur. El. 713 ; πίτνατε, Satyr. 6 (X.6); πίτνατο, Antip.Sid. 98 (VII.711). Vgl. πίτνω.