ά, όν, estropié, privé de l’usage d’un membre, HPC. 647, 46 ; ANTH. 9, 11 ; particul. aveugle, IL. 2, 599 ; en parl. de l’intelligence, SIM. AM. fr. 7, 6 ; fig. émoussé, hébété, impuissant, LUC. Am. 46 ; joint à ἀμϐλεῖς, PHIL. 1, 624.

Étym. inconnue.

(Dor. παρός implied in ἔμπαρος, παρόω, qq.v.), ά, όν, disabled in a limb, maimed, αἱ δὲ χολωσάμεναι πηρὸν θέσαν [the Muses] made him helpless or blind (cf. Aesop. 57), Il. 2.599; πηρὸς ὁ μὲν γυίοις, ὁ δ’ ἄρ’ ὄμμασι AP 9.11 (Phil. or Isid.); πηραὶ τὰ σκέλεα Hp. Mul. 2.131. of the mind, Semon. 7.22; ἀμβλεῖς καὶ π. Ph. 1.624; π. τῷ νῷ Sch. Ar. Pl. 48; πηροὶ οἱ λογισμοί Luc. Am. 46.

an irgendeinem Gliede gelähmt, verstümmelt, gebrechlich, debilis ; bes. von Schwäche der Sinnenwerkzeuge, blind, Il. 2.599 (Schol. ὁ κατά τι μέρος τοῦ σώματος βεβλαμμένος); u. so bei Sp., z.B. S.Emp. oft, vgl. VLL ; nach Hesych. auch – stumm ; u. übertr., βεβλαμμένος τὴν διάνοιαν, stumpf-, blödsinnig, oft in der Anth.