ης (ἡ) faim, besoin de manger, OD. 15, 407 ; joint à δίψα, PLAT. Rsp. 437 d, 585 a ; ARSTT. An. 2, 3, 4 ; au pl. ARSTT. Rhet. 2, 12, 14 ; fig. désir avide, PLAT. Phil. 52 a.

➳ Ion. et vieil att. πείνη, OD. l. c. ; PLAT. Phil. 31 e, 34 d, etc.

Étym. obscure.

Ion. πείνη, ης, ἡ, hunger, famine, πείνη δ’ οὔ ποτε δῆμον ἐπέρχεται Od. 15.407 ; πεῖνα (v.l. πείνη) καὶ δίψα Pl. R. 585a ; δίψαν… καὶ πεῖναν ib. 437d ; δίψα καὶ πεῖνα Arist. de An. 414b11 ; πείνην τε καὶ δίψος Pl. Phlb. 34d ; πείνη ib. 31e, Ly. 221a ; pl., δίψαι καὶ πεῖναι Arist. Rh. 1389a9. metaph, hunger or longing for a thing, διὰ μαθημάτων πείνην Pl. Phlb. 52a. (In nom. and acc. sg. Pl. usu. has πείνη, ην, v. supr.)

ἡ, ion. u. ep. πείνη, welche Form auch Plat. Phil. 31e, Lys. 221a u. sonst sich findet (verwandt mit πένομαι, πένης ?). Hunger, Hungersnot ; Od. 15.407 ; πεῖνα καὶ δίψα, Plat. Rep. IX.585a ; Folgde : auch übertr., heftige Begierde, μαθημάτων, Plat. Phil. 52a.