[ᾰῐ] seul. au dat. pl. fém. épq. dans les locut. : φρεσὶ πευκαλίμῃσιν, IL. 8, 366 ; 14, 165 ; 15, 81 ; 20, 35, etc. ; HÉS. fr. 33 Gaisford ; πραπίδεσσιν πευκαλίμῃσιν, ORACL. (DL. 1, 30), et postér. au neutre : πευκαλίμοις μήδεσι, ANTH. App. 299, prudent, sage, réfléchi.

Étym. πεύκη.

η, ον, Ep. word used by Hom. only in phrase φρεσὶ πευκαλίμῃσι Il. 8.366, 14.165, 15.81, 20.35; μετὰ φρεσὶ π. Hes. Fr. 170; πραπίδεσσιν ἀρηρότα πευκαλίμῃσιν Orac. ap. D.L. 1.30; πευκαλίμοις μήδεσι IG 4.787 (Troezen); πευκαλίμας ἀχέων φρένας Q.S. 10.388. (πευκαλίμῃσι expld. by πυκναῖς, συνεταῖς, also by πικραῖς, ὀξείαις, Hsch.)

hom. Wort, das aber nur in der Il. 8.366, 14.165, 15.81, 20.35, und auch hier stets in derselben Verbindung ἐν φρεσὶ πευκαλίμῃσι vorkovmmt, die auch aus Hes. frg. 33 zitiert und von den Alten als Nebenform von πυκνός erklärt wird [man vergleiche λευγαλέος u. λυγρός, ευ ist häufige Dehnung der Wurzel υ], also wie φρένες πυκιναί, s. πυκινός. Andere leiteten es von πεύκη ab u. erkl. »der scharfe, durchdringende Verstand«, s. aber Buttmann Lexil. I p. 18. – Πραπίδεσσιν ἀρηρότα πευκαλίμῃσι, Orak. bei DL. 1.30 ; πευκαλίμοις μήδεσι, Inscr. Ep.adesp. 359b (APP 299).