ή, όν, c. πετεηνός THGN. 1097 ; HDT. 1, 140 ; 2, 123 ; 3, 106.

ή, όν, also πετηνός (v. fin.), and πτηνός (v. sub voc.), Ep. and poet. πετεηνός (also πετεεινός AP 9.337 (Leon.), 363.22 (Mel.)) : — able to fly, full-fledged, of young birds, πάρος πετεηνὰ γενέσθαι Od. 16.218; of birds generally, able to fly, winged, πετηνῶν… ὑπ’ οἰωνῶν A. Th. 1025 ; πετηνοῖς γυψί E. Rh. 515 ; also π. ἵππος Men. Pk. 342 ; abs., πετεηνά winged fowl, αἰετὸς… τελειότατος πετεηνῶν Il. 8.247, al. ; πετεινόν a bird, Thgn. 1097 ; τὰ πετεινά (with v.l. πετηνά) Hdt. 1.140, 2.123, 3.106, Lycurg. 132. — Thom.Mag. p. 272 R. rejects the form πετεινός ; Πετηνή is the name of an Att. ship in IG2². 1611.138.

att. statt πετηνός, s. Thom.Mag. u. Porson Eur. Hec. praet. p. VIII ; οἰωνοί, Aesch. Spt. 1011 ; πετεινοῖς γυψί, Eur. Rhes. 515, aber auch bei Theogn. 1097, wie Her. 2.123 ; sp.D. wie Archi. 8 (VI.179).

πετεινός, -ή, -όν
(< πέτομαι), [in LXX chiefly for עוֹף ;]
in trag., Ion. and late writers, winged, flying; as subst., τὸ π., a winged fowl, a bird: pl., Mat.6:26 8:20 13:4, 32, Mrk.4:4, 32, Luk.8:5 9:58 12:24 13:19, Act.10:12 11:6, Rom.1:23, Jas.3:7.†
(AS)