περι·τροπή, ῆς (ἡ) :
   I action, de tourner autour, d’où :
      1 retour périodique ou par alternance ; ἐν περιτροπῇ, HDT. 2, 168 ; 3, 69 ; ἐκ περιτροπῆς, DH. 5, 2 ; DC. 53, 1 ; ἐκ τῆς περιτροπῆς, DC. 37, 16 ; 54, 19, à tour de rôle, successivement ; particul. révolution des astres, SIM. AM. fr. 1, 8 ; des saisons, GAL. 19, 189 ;
      2 retour sur soi-même, càd. sans aboutir, PLAT. COM. 2-2, 616 Mein. ;
      3 art de retourner l’argument d’un adversaire contre lui, SEXT. P. 2, 128, etc. ;
   II action de renverser en faisant tourner, PLUT. M. 639 f.

Étym. περιτρέπω.

ἡ, turning round, revolution, ἐτέων περιτροπάς Semon. 1.8, cf. Pl. Tht. 209e ; ὅταν περιτροπαὶ ἑκάστοις… περιφορὰς συνάπτωσι Id. R. 546a ; π. ἔτους Wilcken Chr. 27.32 (ii AD) ; prov., ὑπέρου π., v. ὕπερος 1.
turning about, changing, ἐν περιτροπῇ by turns, one after another, Hdt. 2.168, 3.69 ; ἐκ περιτροπῆς D.H. 5.2, Aristid. Or. 43 (1).24, BGU 149.9 (ii/iii AD), D.C. 53.1 ; ἐκ τῆς π. Id. 54.19.
overturning, ὠθισμοὶ καὶ π. ἀλλήλων Plu. 2.639f.
Rhet., ἡ π. τοῦ λόγου turning an opponent΄s arguments against himself, S.E. P. 2.128, al., cf. Dam. Pr. 13.

ἡ, das Umkehren, Plat. Theaet. 209d ; ὑπέρου π., von Dingen, mit denen man nicht zu Stande kommt, Phot. u. Suid. aus Plat. com.; – Umwechseln, ἐν περιτροπῇ, reihum, Einer nach dem Andern, Her. 2.168, 3.69 ; ἐκ περιτροπῆς, Dion.Hal. 5.2 ; – das Umwerfen, beim Ringen, Plut. Symp. 2.5.