*περισσωματικός, att. περιττωματικός, ή, όν [ᾰ]
      1 d’excrément, excrémentiel, ARSTT. P.A. 4, 5, 55 ;
      2 propre à la sécrétion ou à l’expulsion des excréments, ARSTT. H.A. 4, 6, 5, etc. ;
      3 dont les excréments sont abondants, ARSTT. H.A. 7, 4, 3, etc.

Étym. περίσσωμα.

Att. περιττωματικός, ή, όν, of the nature of περιττώματα, excretive, excrementitious, ἀπόκρισις Arist. PA 681b36 ; ὑγρότης Plu. 2.130b ; π. [μόριον] for excretion, Arist. HA 531a29, etc. of persons, abounding in περιττώματα, ib. 584a6, Pr. 873a18 ; σώματα Id. GA 766b35 (Comp.); βρέφη Alex.Aphr. Pr. 1.2 ; π. καὶ παχὺς τὴν σάρκα, of a pig, Jul. Or. 5.177c.

att. -ττωματικός, zum Kot oder Harn, übh. zur Unreinigkeit gehörig, Arist. u. Sp., wie Plut.