περι·οικίς, ίδος [ῐδ]
   I adj. f. situé alentour, aux environs, HDT. 1, 76, etc. ; XÉN. Hell. 3, 2, 23, etc. ; en parl. d’îles, THC. 1, 9 ;
   II subst. ἡ περιοικίς :
      1 (s.-e. γῆ) campagne d’alentour, THC. 2, 25 ; 3, 16 ; ou village (chez les Doriens κώμη), ARSTT. Poet. 3, 6 ;
      2 (s.-e. πόλις), ville voisine dépendant d’une autre, ARSTT. Pol. 6, 5 ; STR. 258.

Étym. π. οἶκος.

ίδος, ἡ, pecul. fem. of περίοικος, dwelling or lying round about, neighbouring, [πόλιες] Hdt. 1.76, 9.115, cf. X. HG 3.2.23 ; νῆσοι Th. 1.9 ; κῶμαι Plb. 5.8.4, Plu. Cat. Ma. 1. as Subst. (sc. γῆ, χώρα), country round a town, as of Sparta, Th. 3.16 ; of Elis, Id. 2.25.
town of περίοικοι, dependent town, Arist. Pol. 1320b6, Po. 1448a36, Str. 10.2.2, 6.1.6 (v.l. περιοικίας).

ἡ, eigtl. bes. fem. zu περίοικος ; πόλεις, ringsumher liegend, bewohnt, Her. 1.76, 9.115 ; vgl. Strab. 6.1.6 u. Arist. Pol. 6.5, νῆσοι, Thuc. 1.9, auch ἡ περιοικίς, sc. γῆ, 2.25, das Land umher ; αἱ περιοικίδες κῶμαι, Pol. 5.8.4, wie Plut. Philop. 13 (s. συντέλεια); nach Arist. poet. 2 sagten die Dorier κώμη für ἡ περιοικίς.