περι·μήκης, ης, ες :
      1 très long (croc, baguette, etc.) OD. 9, 488 ; 10, 293 ; 13, 107, etc. ;
      2 très haut (roche, IL. 13, 63 ; montagne, OD. 13, 183, etc.) ;
      3 très gros (pierres, HDT. 2, 108 ; ancres, HDT. 7, 36, etc.) ;
      4 p. ext. très vaste (habitation) HDT. 2, 100.

• Sup. περιμήκιστος, PLUT. M. 1077 b.

➳ Dor. περιμάκης [ᾱ] ANTH. 6, 125.

Étym. π. μῆκος.

ες, Dor. περιμάκης [α], ες, AP 6.125 (Mnasalc.) ; (< μῆκος) : — very tall or long, κοντός Od. 9.487 ; ῥάβδος 10.298; ἱστοί 13.107; δοῦρα 12.443; ὀϊστοί Hes. Sc. 133 ; very high, πέτρη Il. 13.63 ; ὄρος Od. 13.183 ; very large, huge, οἴκημα Hdt. 2.100 ; ἀνδρόσφιγγες ib. 175 ; λίθους μεγάθεϊ περιμήκεας ib. 108 ; ἄγκυραι Id. 7.36 ; Comp. -μηκέστερος Ael. Tact. 2.7 ; but Sup. -μήκιστος Plu. 2.1077b.

ες, sehr lang ; κοντός, ῥάβδος, Od. 9.487, 10.393, u. öfter ; sehr hoch, πέτρα, Il. 13.63 ; ὄρος περίμηκες, Od. 13.183 ; λίθους μεγάθεϊ περιμήκεας, Her. 2.108 ; 7.36 u. öfter ; Luc. Dea Syr. 28 ; einen superlat. περιμήκιστος hat Plut. adv. Stoic. 35, wenn die Lesart richtig ist.